–Scroll down for English—

Dag 5) Minnipa – Border village: De nullarborvlakte en het begin van heel veel niets

De volgende dag beginnen we alweer vroeg kilometers te malen. We zoeken terug de hoofdweg op richting het westen en rijden zo lang we willen, stoppen waar en hoe lang we willen stoppen en hoeven met niets of niemand rekening te houden. We hebben alles wat we nodig hebben in ons campertje, volledig onafhankelijk en zelfvoorzienend (behalve de diesel dan). Zelfs de douche deed het aardig goed. Een fantastisch gevoel van vrijheid op een eindeloze vlakte bijna 10 keer de grootte van Belgie. Eens we de Nullarborvlakte oprijden verdwijnen de bomen en is het zicht beperkt tot wat struiken en de lichtoranje ondergrond. Prachtig! Niets, eindeloos niets en op 1 plaats slechts om de 200 km een benzinepomp. Het niets en de uitgestrekheid laten een grote indruk na, pas hier krijg je een idee van hoe immens Australië is.

Dichtbij de grens met west-Australië nemen we een zijweggetje voor enkele uitzichtspunten over de kustlijn. We waren nog maar  net van de hoofdweg af en werden verrast door enkele dingo’s (australische wilde honden) en later zagen we ook nog enkele kangoeroes weghuppelen. Qua wilde dieren was onze dag weer helemaal geslaagd. En het uitzicht was dat zeker ook.  Het bleek dat we ruim 100 meter boven de zeespiegel reden en het uitzicht deed heel sterk aan de Great Ocean road denken van enkele dagen geleden maar nog een stuk indrukwekkender en zonder toeristen (maar wel ongelooflijke zwermen vliegen!). We parkeren onze camper op het randje van de afgrond, met voldoende veiligheidsmarge uiteraard, en blijven een nachtje staan op deze spectaculaire plek.

Dag 6) Border village – Balladonia: groenten smokkelen en het langste stuk rechtdoor

We worden wakker en zien dat we in een wijde omtrek helemaal alleen zijn. 100 Meter onder onze voeten horen we de oceaan tegen de klippen donderen, een heerlijke manier om zo wakker te worden en een nieuwe dag te beginnen. Een aantal kilometer verderop lag de grens met west-Australie en door enkele onbegrijpelijke quarantaine-maatregelen is het verboden om groente en fruit mee over de grens te nemen. We hadden al gelezen dat hier vrijwel altijd op gecontroleerd werd en dat de boetes niet mals zijn dus tijdens het ontbijt bespraken we een strategie hoe we dit aan zouden pakken want zomaar alles weggooien doen we natuurlijk niet. Nu is onze camper niet van de kleinste dus genoeg mogelijkheden om hier en daar een wortel en een ui te verstoppen (en courgette en paprika want groentjes, dat eten we graag!). Eens alles weggemoffeld gingen we weer op pad en reden naar de grenscontrole. Vol vertrouwen maar toch een tikkeltje zenuwachtig wachten we tot er een uiterst aardige man naar buiten komt gewaggeld. Dit examplaar had duidelijk heel veel (of gewoonweg te veel) andere dingen gegeten behalve zijn groentjes. Hij komt een kijkje nemen in onze camper en vraagt waar we vandaan komen terwijl hij hier en daar een kastje opentrekt om te kijken als er iets te vinden viel. Ik had meteen door dat mijn dosis versie vitamines niet gevonden zouden worden maar schrok me een hoedje toen de beste man vertelde wat er in Belgie gebeurd was. De controle was in kannen en kruiken maar gingen toch eens snel op internet kijken wat er nu precies in Belgie aan de hand was, het zet een mens tot nadenken.

West-Australie lag nu voor onze neus en iets verderop kwamen we weer bij een ‘bijzondere’ mijlpaal, namelijk het langste stuk rechte weg van het land. 146 Kilometer in een rechte lijn, even slaapverwekkend als indrukwekkend. Aan het einde van deze weg ligt Balladonia, een benzinestation met een motel en verder helemaal niets, uren in de omtrek. Nu kennen we toevallig iemand die na haar studie een jaar door Australie heeft gereisd en hier een aantal maanden heeft gewerkt, ik heb mensen voor minder knettergek verklaard. We rijden nog een stukje door en zoeken weer een gratis kampeerplaats op, iets van de weg af op een okerkleurige ondergrond tussen de bomen. Jammer genoeg waren we deze keer niet alleen, we werden goed in de gaten gehouden door een aantal mensen van een bepaalde leeftijdsgroep die met hun caravan op pad waren. Dit zijn de zogenaamde ‘grey nomads’, grijze nomaden die genieten van een welverdiend pensioen en het jaar rond op reis zijn door australie met een veel te grote en lompe caravan. Nu moet ik opletten over wat ik schrijf over de oudere generatie wil ik me van commentaar besparen maar mensen met een caravan, tja, daar valt wel wat over te zeggen. Als koning te rijk in mijn kasteel laat ik het echter niet aan mijn hart komen en slurp van een lekkere rode wijn terwijl de nacht en de regen op ons dak valt. Naast enkele vrachtwagens die nog voorbij draven is het heerlijk genieten van de stilte.

Kamperen XXL / Camping XXL

Een verlaten huis in de woestijn / Abandoned house in the desert

Oud telegraafstation / Old telegraph station

Kangoeroes op de Nullarbor / Kangaroos on the Nullarbor

Paulien and the giant wombat

Aangevallen door vliegen / Attacked by heaps of flies

Nog beter dan Great Ocean road / Even better than Great Ocean road

Niet te dicht bij het randje / living on the edge 😉

Rooey de kangoeroe / Rooey the kangaroo

Indrukwekkende logistiek / Impressive logistics

146,6 km rechtdoor… / 90 miles straight…

…dat ziet er zo uit. / …looks like this.

–English version—

Day 5) Minnipa – Border village: The Nullarbor Plain and the beginning of a lot of nothing

The next day we started driving early again. We head for the main highway towards the west. We drive as long as we want, stop wherever and how long as we please and don’t have to think or worry about anything or anyone. We have everything we need in our camper, completely independent and self-sufficient (except for the diesel that is). Even the shower worked pretty well. It was a great feeling of freedom on an endless plain about 10 times the size of Belgium. Once we got on to the Nullarbor Plain the trees disappeared and all we could see was some smaller bushes and a light orange soil. It was amazing. There was nothing, absolutely nothing and in one spot just one fuel station every 200 km. The vastness of this area is impressive and leaves a small impression on how immense Australia is.

Close to the border with West Australia we take a side road to see some viewpoints over the coast line. We just got off the highway and immediately we got surprised by some dingoes (Australian wild dogs) and later one we saw some kangaroos jumping between the bushes. The wildlife made our day and so did the view over the coast line. It appeared we were over 100 meters above sea level and the view reminded a lot of the Great Ocean road but even more impressive and no tourists (there were huge swarms of flies though). We parked our camper at the edge of the cliff, with a safety margin of course, and stayed for the night at this spectacular spot.

Day 6) Border village – Balladonia: smuggling vegetables and the 90 mile highway

We wake up and see there is absolutely nobody around us for as far as we can see. 100 Meters below us we hear the waves thundering into the cliffs. A great way to wake up and start another day. A couple of kilometres further up was the border between South Australia and West Australia where it is prohibited to take fruit and vegetables from one state into another. We read that they always check this and that fines were sky-high so we discussed our strategy on how to handle this during breakfast. Throwing away food is something we don’t do. Fortunately our camper is not the smallest one so there are plenty of options to hide an onion or two and some carrots (and maybe some zucchini and peppers as well, we like our fresh veg!). Once everything was hidden we drove to the border checkpoint. Full of confidence but still slightly nervous we wait until a friendly official comes out of the office and starts asking some questions. The guy was about half the size of our camper so I was pretty sure he would save himself the trouble of turning our camper upside down looking for fruit and vegetables. He comes inside our camper and opens up a cupboard or two but nothing more than that. However he gave me quite the fright because he was the first one to inform me what had happened in Belgium in the meantime. We could go passed the checkpoint but got on the side of the road to read more about the latest events in Belgium. Thankfully nobody that I know got hurt in the events.

West Australia was now right ahead of us and a bit further we again reached a ‘spectacular’ milestone, namely the 90 mile highway, the longest straight stretch of road in the country. 146 Kilometres in one straight line, that sounds as boring as it is impressive. At the end of that road was a place called Balladonia, a gas station and a motel and nothing more than that, for hours and hours. Now it happens that we know somebody who travelled around Australia for a year after her studies and worked here for a couple of months. Sarah you are absolutely crazy. We continue driving for a little bit longer and looked for a free spot to put our camper for the night. We found a nice quiet spot a bit off the highway between the trees and on the dark orange dirt. Unfortunately we were not alone. There were several 4x4s with big caravans and people of a certain age (old people). These were so-called ‘grey nomads’, retired people living of their well-earned pension traveling around Australia all year round in a big ugly caravan. Now I have a lot of respect for the elderly, but people with caravans are just horrible. However as a king in my castle I could not care less and I enjoyed a nice red wine while the rain and the night came down on us. Besides a few road trains passing by from a distance the silence was absolutely wonderful.