—Scroll down for English—

Na een paar onvergetelijke dagen in Bagan was het dan toch echt tijd om de bus naar Mandalay te nemen. Ik wilde eigenlijk met de boot, maar die ging niet op de dag dat ik wilde, dus eindigde ik in een gewone bus. Je hebt hier de zogenaamde VIP-bussen en gewone bussen. De VIP-bussen hebben airco, wat vaak helemaal niet fijn is omdat het op standje vrieskist staat. Verder krijg je daar normaal gesproken een dekentje (tegen de airco), een flesje water en soms ook frisdrank en iets te snacken. En de stoelen zijn comfortabeler en kunnen verder naar achteren. In de gewone bus krijg je ook water, maar verder niet veel. Ik had nu dus een gewone bus en dat was prima, want het was niet zo heel ver.

Eenmaal aangekomen in Mandalay ontmoette ik in mijn hostel een Frans meisje die net haar baan had opgezegd om op wereldreis te vertrekken. En ze was niet de eerste; ik heb al een heleboel meiden van mijn leeftijd gesproken die doen wat ik doe. Het is een hele verademing na alle 18-jarige feestgangers uit Australië en Nieuw-Zeeland om eindelijk eens wat mensen van mijn leeftijd tegen te komen die iets interessants te vertellen hebben.
Ik had 1 dag gepland in Mandalay en het enige dat ik wilde doen was naar het postkantoor om wat gewicht naar huis te sturen. Mijn tas begint toch wel zwaar te worden en mijn eisen minder, dus bij het postkantoor kon ik afstand doen van 2 kilo. Dat scheelt alvast wat! Ik had gesolliciteerd op een vertaalklus en die kreeg ik, waardoor ik ook nog een paar uur in het hostel ‘moest’ doorbrengen om de opdracht af te maken. Iets rijker besloot ik dat steden toch niet zo mijn ding zijn en dat ik beter de volgende ochtend de bus kon nemen naar Hsipaw.

Zo gezegd, zo gedaan en dus stond ik de volgende ochtend om 6 uur klaar voor mijn pick-up. Die kwam helaas pas om 7 uur opdagen, waarna we nog 2 uur in Mandalay bleven rondrijden om mensen en pakketjes op te halen en weer ergens anders af te leveren. Toen we dan eindelijk weg waren moest er uiteraard nog gestopt worden om ergens uitgebreid te eten. De rit van 200 km werd nog erger toen de weg een soort extreme versie van de Noorse Trollstigen bleek te zijn en de vrouw voor mij een kotszakje nodig had. 8 uur later arriveerden we dan eindelijk in Hsipaw en zoals Bert me onderweg via internet moed insprak: ‘Dat had ik sneller kunnen fietsen’.

Hsipaw bleek gelukkig een ontzettend leuk dorpje met hele leuke mensen. Er is hier ooit een Mr. Charles een hostel begonnen dat zeer succesvol is en in de hoop dat anderen dat succes kunnen evenaren zijn er hier nu vele Mr. en Mrs. Zo at ik bij Mr. Food en Mrs. Popcorn en kun je je boeken kopen bij Mr. Book. Mr. Shake was ook een aanrader en die heeft nu de Norwegian special op de kaart (maar daarover meer in de volgende blog). Ik was naar Hsipaw gekomen om te wandelen en ondanks de slechte weersvoorspelling sloot ik me aan bij een Italiaans stel voor een 2-daagse wandeling.

We vertrokken om 8 uur met onze gids Min Thant die redelijk goed Engels kon en vooral niet bang was om over van alles en nog wat te praten, wat niet zo vanzelfsprekend is in Myanmar. Ik was vooral geïnteresseerd in zijn dagelijks leven en vroeg wat hij en zijn vrienden in hun vrije tijd doen. Een feestje is eerst samen koken en daarna kaartspelletjes spelen. Soms drinken ze ook alcohol, maar dat wordt dan vooraf afgesproken en dan gaan ze graag naar een bar. Voor een echt gekke avond gaan ze naar de karaokebar, maar dat gebeurt niet zo vaak. Tijdens al het praten wandelden we stevig verder. En hoewel mijn Italiaanse medewandelaars er nogal uitzagen als hippies in hun sandalen (denk mij in bergschoenen daarnaast) bleken ze flink door te kunnen wandelen! Niet heel vreemd want Samuel was professioneel wijnmaker en dus altijd op het land aan het werk. Vriendin Tania had op de Olympische Spelen van Turijn een 14^e plek behaald in snowboarden, dus ook haar conditie was in orde. En hun levensverhalen brachten gelukkig ook genoeg gespreksstof met zich mee!

Na een heerlijke theeblaadjessalade (mijn favoriete eten in Myanmar) met een fantastisch uitzicht kwamen we na 15 km aan bij het dorpje en de familie waar we zouden overnachten. Hsipaw ligt in een vrij onrustig gebied met nog steeds veel gewapende conflicten, maar als toerist merk je daar niet veel van. Wel waren er in ieder dorpje ‘militairen’ die eigenlijk geen militairen zijn maar rebellen die gesteund worden door de overheid. Ze verdienen hun geld door ‘belasting’ te innen bij de vrouwen en kinderen in de dorpen terwijl hun mannen in het bos op theeplantages werken. Daarnaast verdienen ze geld door illegale teakhout handel met China en zijn er genoeg opium en andere drugsplantages. Maar dat is dus allemaal buiten het zicht van de toeristen, die vooral de prachtige natuur en de vriendelijke mensen te zien krijgen. Een maand geleden ging het wel even fout toen 2 toeristen geraakt werden door rondvliegende scherven van een landmijn, maar ik kan alvast verklappen dat het met mij allemaal goed afgelopen is.

We werden in het dorpje vriendelijk verwelkomd door ons gastgezin dat een mooi, maar eenvoudig huis had. Geen stromend water en alleen elektriciteit om ’s avonds een lampje aan te kunnen doen en dus werd er gekookt op een vuur midden in het huis. In de middag rustten we uit en wandelden we naar een theeplantage. ’s Avonds kregen we weer een overheerlijke maaltijd en een matras om op te slapen. De volgende dag wandelden we terug naar Hsipaw door prachtige groene heuvels. Hoogtepunt van de dag was een soort pizzakoerier in the middle of nowhere die ijs verkocht vanuit zijn brommer! Een fijne afkoeling in het warme weer. Eenmaal terug in Hsipaw was het nog geen tijd om dit dorpje te verlaten, maar wat ik er nog meer gedaan heb komt in de volgende blog!

 

Restaurant met een uitzicht / Restaurant with a view

Pankam, het dorpje waar we overnachtten / Pankam, the village where we slept

Min Thant vertelt over een heilige boom / Min Thant explains us about this holy tree

Onze bedden / Our beds

Er is geen stromend water in de huizen, maar wel van een waterput / There is no running water in the houses, but there is in the village

Zoontje van het gezin waar we bij sliepen / Son of our host family

Min Thant geeft uitleg over theeblaadjes / Min Thant explains about tea leaves

De waterval waarin we onze 2-daagse hebben afgesloten! / The waterfall was nice to cool off under after 2 days!

After a few unforgettable days in Bagan it was really time to take the bus to Mandalay. I wanted to take the boat, but it didn’t go that day, so I ended up in a normal bus. This time I didn’t take the VIP-bus, which have icy cold aircon , a blanket (against the icy cold aircon), water, soda, something to eat and chairs you can sleep in more or less comfortably (less usually). In a normal bus you also get water and that’s all I needed, so I was happy and the ride was short anyway.

After I had arrived in Mandalay, I met a French girl in my hostel who had just quit her job and took off on a round-the-world trip. And she was not the only one; I have already met several girls of my age who do exactly what I do. It is so nice to finally meet some interesting people of my age after all the 18 year old party backpackers in New Zealand and Australia.
I had 1 day planned in Mandalay and the only thing I really wanted to do was go to the post office to send some stuff home. My bag is getting heavier and my needs are getting less, so I sent home 2 kg. The rest of the day I worked on a translation (I started working!). A bit richer, I decided I don’t like cities that much anyway and that it would be better to take the bus to Hsipaw the next morning.

The next morning I was all ready at 6 am for my pickup! Unfortunately it didn’t show up until 7 am, after which we drove around Mandalay for another 2 hours to randomly deliver and pick up packages and people. When we finally left the city it was time for lunch and we spent another half hour eating. The 200 km trip got even worse when the road turned out to be some kind of extreme version of the Norwegian Trollstigen and the woman in front of me started puking. After 8 hours we finally arrived in Hsipaw and like Bert said trying to comfort me: ‘I could have done it faster by bike’.

Hsipaw however turned out to be a really nice village with cool people. A long time ago somebody started a guest house called Mr. Charles and after that became a success, others Mr. and Mrs. are trying to get the same success. So I ate at Mr. Food and Mrs. Popcorn and you can buy your books at Mr. Book. Mr. Shake was very good as well and now has a Norwegian special on the menu (but more about that in the next blog post). I had come to Hsipaw to do some trekking and even though the weather forecast was not too good, I joined an Italian couple for a 2-day trekking.

We left at 8 with our guide Min Thant who spoke pretty good English and who was not afraid of talking about anything; something that is not so common in Myanmar. I was mostly interested in his daily life and asked what he and his friends do in their spare time. I learned that a party means you cook together first and then play some card games. Sometimes they drink alcohol, but they agree on that before and then they will go to a bar. And if they really want to go crazy, they go to a karaoke bar, but that doesn’t happen too often. While talking we were walking quite fast as well. And even though my fellow hikers looked a bit like hippies in their sandals (imagine me in hiking boots), they were really good hikers! Not really strange though as Samuel told me he is a professional wine maker and spends long days out in the fields. Girlfriend Tania got a 14^th place in the Turin Olympics in snowboarding, and even though that was a long time ago, she was still in good shape. And these life stories made good conversation topics on the road!

After 15 km and a really good tea leave salad (my favorite food in Myanmar) with an amazing view, we arrived at the village where we would spend the night. Hsipaw is located in a conflict area with still some armed conflicts going on every once in a while, but as a tourist you don’t really notice any of that. In the village however we met some ‘soldiers’ who are not really soldiers, but more like rebels who are supported by the government. They earn their money by collecting ‘taxes’ from the local women, whose men are working on the tea plantations in the forest (and therefore are not at home). Besides that, they also earn money by trading illegal teak wood with China and in the border areas there are many opium fields. All in areas where tourists are not allowed to come of course, we only saw the beautiful nature and friendly people. A month ago things went wrong when 2 tourists were hit by pieces of a land mine, but I can already give away that nothing happened to me.

In the village we were welcomed by our lovely host family in their simple but nice house. No running water and just enough electricity to power 1 light in the evening, so the cooking was done on a real fire in the middle of the house. We relaxed and in the afternoon we walked to a tea plantation. In the evening we got a mattress to sleep on (luxury, as the family themselves slept on the floor). The next day we walked back to Hsipaw again through a beautiful green landscape. Highlight of the day was some kind of pizza delivery guy in the middle of nowhere who sold ice cream from his motorbike! A great way to cool down! Once back in Hsipaw it was not time to leave this place yet, but I’ll tell more about Hsipaw in the next blog!