Rafting on the Zambezi

DSCN1838 (Kopie)

— Scroll down for English—

Bijna een half jaar geleden gingen we raften in Costa Rica en tussen enkele versnellingen door vertelden we onze gids Jose wat onze verdere reisplannen waren. Toen we zeiden dat we naar Zambia en de Victoria watervallen zouden gaan zei hij dat we absoluut moesten gaan raften op de zambezirivier. Hij zei dat deze rivier de Mount Everest was van het raften en de natte droom (haha) van elke rafting-gids. Dat klonk ons als muziek in de oren en we hadden onszelf beloofd dat we dat zeker zouden gaan doen. Toen was Zambia nog heel ver weg maar nu was het eindelijk zo ver. We werden opgehaald bij ons hostel en reden samen met twee deense meisjes, een oude fransman die zeurde dat hij niet nat wilde worden en een groep britse jongens die er uitzagen alsof ze zo uit de YMCA kwamen en zich gedroegen alsof ze een nieuwe boysband vormden. Een soort kruising tussen Get Ready en de Vengaboys.

We werden nog bij een andere groep samengevoegd en in totaal waren we met 27 die in 4 rafts werden verdeeld. Als begeleiding kregen we ook nog 4 professionele kajakkers met ons mee indien er iemand uit de boot zou tuimelen en gered moest worden (wat ook meermaals nodig was). Na de gebruikelijke briefing over de veiligheid en instructies werden we in groepen verdeeld. Paulien en ik kwamen terecht in een groepje met Gemma en Steve uit Wales, de halfblinde ier Patrick (die met zijn peddel meer lucht schepte dan water) en de sympathieke duitser Fabian. Onze gids was ‘Lord Henry’, die zich met zijn buikje iets onderscheidde van de andere gespierde en afgetrainde gidsen en ons aangeraden werd door enkele mensen uit het hostel. Henry had een laaiend enthousiasme en met goede humor en oerkreten die in de vallei weerklonken tijdens het raften leidde hij ons veilig over het wilde water.

Het volledige traject telt 25 versnellingen maar omdat het water nog te hoog staat in het eerste gedeelte beginnen we bij de achtste versnelling genaamd ‘The midnight diner’. Deze kan op 3 manieren genomen worden en ik moet je er vast niet bijvertellen dat wij voor de moeilijkste manier kozen. De 3 andere rafts gingen ons voor waarvan er eentje ondersteboven ging. Aangezien wij de enige raft waren met 6 mensen en dus de lichtste waren kon ik al raden hoe het bij ons ging aflopen. Met volle moed gingen we de versnelling in maar toen we op de eerste grote golf botsten kantelde ons bootje en ging iedereen kopje onder. De persoon voor mij viel recht op mij en ik kreeg zijn peddel in mijn gezicht. Wat daarop volgde waren minuten van spanning. Enkele tientallen seconden werd ik in elke richting met de stroming meegesleurd. Ik kwam boven water en probeerde naar lucht te happen maar in mijn ooghoek zag ik het tweede deel van de versnelling. Weer ging ik secondenlang onder water niet weten wat links of rechts was. Iets later kwam ik bovendrijven en zag ik dat ik meters ver van de raft verwijderd was. Een kajakker snelde naar mij toe en bevool me mijn benen rond zijn kajak heen te slaan. Ik had nog steeds niemand anders gezien maar toen we dichterbij kwamen zag ik hoe Paulien en 2 anderen zich aan de raft vastklampten. Ik zag lichte paniek en angst in hun ogen. Dit was de zambezi op zijn hardst! Een per een klauterden we terug in de raft en keerde de rust terug. We vonden onze peddels terug en namen opnieuw onze positie in.

De volgende versnelling heet ‘commercial suicide’, een level 6 versnelling die nooit genomen wordt dus we moesten een stukje uitstappen en te voet gaan. We zagen hoe een raft bijna verloren ging op deze versnelling en hoe Henry in zijn eentje toch dit geweld trotseerde. Daarna was het tijd voor ‘The gnashing jaws of death’, ‘Creamy white buttocks’, ‘The 3 ugly sisters’ en ‘The mother’. Bij de ‘3 ugly sisters’ probeerden 2 andere rafts weer voor de moeilijke route maar de stroming bracht hun op het verkeerde deel van de versnelling. Paulien en ik motiveerden onze mede-rafters om er volledig voor te gaan en het resultaat was dat we als enige raft voor een tweede keer omsloegen. Weer gingen we onder water en werden we met de stroming meeggesleurd van de ene golf in de andere. Gemma moest door een kajakker gered worden en werd uiteindelijk opgepikt door een andere raft. Intussen hingen wij aan onze omgeslagen boot waar Henry op was geklommen maar hij slaagde er niet in om hem weer recht te krijgen. We moesten snel zijn want ‘The Mother’ kwam er aan. Bij een laatste poging sprong ik naar het touw waar Henry stond aan te trekken en samen slaagden we er in de raft weer te kantelen. Steve en Henry klommen snel in de raft en trokken de anderen aan boord. Tijd om iets te doen hadden we niet want daar kwam de volgende versnelling weer aan. Het enige wat we konden doen was ons goed vasthouden en de natuurwetten hun werk laten doen. Nadien vertelde Henry dat we knettergek waren en een ander gids (die alles filmde) zei dat het zonder ons maar een saaie film was geweest.

Deze keer maakte de paniek plaats voor een lach, of misschien was het meer opluchting dat we deze versnelling ook weer overleefd hadden. Paulien en ik hadden er ons plezier in en de adrenaline gierde door ons lijf. Dit was zonder twijfel een van de leukste en heftigste dingen die we de laatste maanden gedan hadden. Enkele anderen aan boord zagen er minder de lol van in en vonden het wel welletjes met het omkantelen. Gelukkig voor hun was het moeilijkste achter de rug wat niet wilde zeggen dat de volgende 10 versnellingen minder leuk waren. We trotseerden level 3 en 4 versnellingen zoals ‘Double trouble’, ‘The washing machine’ en ‘Oblivion’. De namen spreken voor zich. Voor de voorlaatste versnelling, ‘Morning shower’ zei Henry plots dat we uit het water konden springen. Dit is een versnelling die heel leuk is om zwemmend te doen, zei hij, maar je moet je wel goed aan elkaar vasthouden. Hij zei ook iets over krokodillen in het water en we weten nog steeds niet als hij het meende of niet (hij klonk wel heel serieus). In ieder geval, hoe dat gegaan is kan je zien op onderstaand filmpje.

Na het kleine zwemavontuur kwam nog een kleine versnelling en iets verderop stonden ze ons op te wachten met water (ik had anders al genoeg water gedronken) en frisdrank. Toen we voet aan de grond zetten beseften we pas wat voor een geweldige raft-sessie we achter de rug hadden. Beter dan dit wordt het niet. Na een flink klim om de vallei uit te geraken en een hobbelig ritje richting Livingstone werden we nog getrakteerd op een lunch en keken we naar de film die ze tijdens het raften hadden gemaakt (en die kon je dan ook kopen uiteraard). De gids die alles filmde had gelijk; zonder ons was het maar een saaie film geweest 🙂

DSCN1818 (Kopie)

Eerst goed naar de gids luisteren… / First briefing from the guide…

DSCN1824 (Kopie)

En dan zijn we klaar om te vertrekken! / And we’re ready to go!

DSCN1833 (Kopie)

Uitstappen voor de level 6 versnelling ‘Commercial suicide’ / Walking around the ‘Commercial suicide rapid’

DSCN1842 (Kopie)

Dat ziet er mij iets te geweldig / Looks a bit too rough for me

DSCN1858 (Kopie)

Lord Henry en ons fantastisch rafting team / Lord Henry and our great rafting team

DSCN1880 (Kopie)

Ook al waren we met een man minder, we lieten iedereen achter ons /

Despite being one less than the others, we left everybody behind us!

DSCN1892 (Kopie)

En na een gek avontuur weer naar bovenklimmen. Even van het uitzicht genieten. /

Climbing up after a crazy ride. Enjoying the view for a moment.

DSCN1898 (Kopie)

En nadien een lekkere hamburger / And a good burger afterwards

About half a year ago we went rafting in Costa Rica and between the rapids we were talking with our guide Jose about our travel plans. When we told him we were going to Zambia and the Victoria falls he told us we absolutely had to go rafting on the Zambezi River. The Zambezi is the Mount Everest of rafting and a wet dream (pun intended) for every rafting guide in the world. Back then Zambia was still for away but now we were finally here. We were picked up at our hostel and drove to the rafting centre together with 2 Danish girls, an old French whiner who was nagging he did not want to get wet and a group of British boys who looked like they came straight out of the YMCA and acted like they were in a boys band.

We were added to another group and in total we were 27 people for 4 rafts. In addition, there were 4 professional kayakers who were joining us in case we would fall out and needed to be rescued (which was indeed necessary sometimes). After the usual safety briefing and instructions we were divided into groups. Paulien and I were together in a group with Gemma and Steve from Wales, the half blind Irish Patrick and Fabian from Germany. Our guide was ‘Lord Henry’, a crazy local who was recommended to us by some people from the hostel. Compared the other well-trained and muscled guides, Henry was a bit more uhh… bigger. But with an amazing enthusiasm and great humour he guided us safely over all the crazy rapids.

The entire trajectory counts 25 rapids but because the water level was still too high we started at rapid number 8, called the ‘midnight diner’. This rapid has 3 routes and I guess it is not a surprise if I tell you we did it the hard way. The other rafts went first of which 1 flipped over. Since we were the only raft with 6 people I could already guess how this was going to end. We went full into the wildest part of the rapid but our raft flipped already on the first wave and everybody went under water. The person in front of me fell straight on top of me and I got his paddle in my face. The following minutes were of an anxiety I had not witnessed before that much. Tens of seconds I was taken by the current and dragged into every direction. When I reached the surface I tried to take a breath but I already saw the second part of the rapid coming. Again I was under water not knowing what was left or right. A few moments later the rapid cleared out and when I was floating again I noticed I was 20 meters away from the raft. One of the kayakers came to me, told me to wrap my legs around the kayak and brought me back to the raft. At that moment I still had not seen anybody else of my group but when we reached the raft I saw how Paulien and 2 others were still in the water holding to the raft. I saw a slight panic and fear in their eyes. This was the Zambezi at its wildest! One by one we climbed back into the raft, took our paddles and got back into position.

The next rapid is called ‘commercial suicide’ which is a level 6 rapid and never taken so we had to get out of the raft and go on foot. We saw how a raft almost went lost and how Henry mastered the rapid with our raft by himself. Now it was time for rapids called ‘The gnashing jaws of death’, Creamy white buttocks’, ‘The 3 ugly sisters’ and ‘The mother’. At ‘The 3 ugly sisters’ two other rafts tried to go for the hard route again but the current brought them in the wrong part of the rapid. Paulien and I tried to motivate our fellow-rafters once more to go for the hard way. We hit the rapid right in the good spot and we were the only raft who managed to flip twice. Again we were dragged under water and were pushed from one wave into the other. Gemma had to be rescued by a kayak and was eventually was picked up by another raft. In the meantime, we were hanging on our flipped raft. Henry jumped on top and tried to flip it again but he did not manage. We had to hurry up because the next rapid, ‘The Mother’, was coming quickly towards us. In a final attempt I jumped to the rope Henry was pulling and together we flipped the raft again. Steve and Henry climbed in and pulled to others on board. The only thing we could do was to sit tight and let the laws of nature do their work. Afterwards Henry told us we were absolutely crazy and another guide who filmed everything told us it would have been a boring movie without us.

This time there was no panic but rather a smile. Maybe it was more of relief that we survived this rapid as well. Paulien and I had good fun and the adrenaline was kicking in. This was without doubt one of the craziest things we did in the last months. The hardest rapids were now over and I think most people in our raft did not mind about that. The next 10 rapids however were also not to be taken lightly. We were fully going into level 3 and 4 rapids called ‘Double trouble’, ‘The washing machine’ and ‘Oblivion’. The names speak for themselves. Right before the second last rapid, ‘The Morning shower’, Henry told us to jump into the water. This was a rapid which you could do swimming but he said we had to stay close to each other. He also mentioned something about crocodiles but we still do not know if he meant that or not (although he sounded very seriously). Anyway, you can see on the video above how that went 🙂

After our swimming adventure we had another smaller rapid and a bit further up there were waiting for us with water (although I swallowed enough water) and soda. It was just when we set foot on solid land again that we realised what an amazing rafting session we just had. It does not get much better than this. After climbing out of the valley and a bumpy ride back to Livingstone we got a burger for lunch and watched the movie they made of our rafting trip (which you could purchase if you wanted to). The guide who filmed everything was right; without us, it would have been a boring video 🙂

4 thoughts on “Rafting on the Zambezi

  1. Heel erg tof!!! Leuk filmpje ook! Vergeleken met jullie tocht hebben wij maar een relaxt raft avontuur gehad op Bali! Voordeel daarvan is dat je wat meer tijd hebt om te genieten van het regenwoud om je heen 🙂
    Ik krijg wel honger van die burger zeg!

  2. Dat zal een spannende tocht geweest zijn!! Als ik het verhaal lees, ben ik blij dat ik er niet bij was!
    Maar achteraf toch fantastisch dat jullie dit gedaan hebben.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *