—Scroll down for English—

Na 12 dagen zeilen was het bijzonder om wakker te worden met land naast ons. Helaas niet zo veel land als we zouden willen, de top van Tristan was namelijk gehuld in een dikke wolk.

Tristan da Cunha is het meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld, 2816 km van Zuid-Afrika. Er wonen zo’n 270 mensen en er komen maar 8 achternamen voor op het eiland. Ze leven van de visserij, ondanks dat ze maar zo’n 90 dagen per jaar kunnen vertrekken door de hoge golven. Verder verbouwen ze veel aardappels en wat andere groente en fruit.

Ondanks dat de meeste Tristanianen niet heel erg houden van toeristen op het eiland (maar ze zijn wel heel aardig) waren er verschillende tours georganiseerd voor ons. Wij besloten ons aan te sluiten bij de tour door de school om daarna het eiland zelfstandig te verkennen.

De rondleiding door de school werd gegeven door juf Green, een afstammeling van de Nederlandse schipbreukeling Pieter Groen. Het was interessant, we mochten de verschillende lokalen en het kleine gymzaaltje bekijken. Kinderen blijven hier tot ze 16 zijn, daarna kunnen ze verder studeren in Kaapstad.
Van de school liepen we door naar de begraafplaats, waar de graven van de eerste bewoners nog te zien zijn. Vanaf daar begonnen we de beklimming van de 1961 vulkaan. Tristan is een vulkanisch eiland en in 1961 is de vulkaan voor het laatst uitgebarsten. Er heeft zich toen een nieuwe krater gevormd en de mensen zijn 2 jaar geevacueerd geweest. De Engelsen hebben erg hun best gedaan om het de Tristanianen naar de zin te maken en het was voor de Engelsen onbegrijpelijk dat de meeste eilandbewoners toch terug wilden keren, zelfs na 2 jaar in het moderne Engeland te hebben gewoond. Uiteindelijk zijn maar 5 Tristanianen in Engeland gebleven, de rest is teruggekeerd. Het was een mooie wandeling naar de vulkaan met uitzicht over het dorp en de omliggende grasvelden. Op de top genoten we van lokale specialiteiten, kreeft voor Bert en mierzoete ‘koelkastcake’ voor mij.

Je kunt je voorstellen dat een eiland als Tristan toeristen verder niet heel veel te bieden heeft. Na toeristenattractie nummer 1 (de vulkaan) was het dus tijd voor de 2^e, en tevens laatste, toeristenattractie: de aardappelvelden. Een mooie wandeling van een paar km brengt je naar een complex van moestuinen die gebruikt worden om aardappels te telen, iedere familie krijgt evenveel vierkante meter. Hier vind je ook de dieren van het eiland, iedere familie mag een paar koeien en schapen houden voor eigen gebruik. De wandeling was leuk, maar wat de toeristische waarde was van aardappelvelden ontging mij een beetje. We besloten daarom dat het beter was nog een heuveltje op te klimmen zodat we tenminste wat beweging zouden krijgen voor de volgende zeiltocht van 12 dagen. Heel fijn en een prachtig uitzicht!

Om een uur of 5 vonden de Tristanianen het wel welletjes en werden we vriendelijk weer op de zodiac terug naar de Europa gezet. Daardoor hadden we nog genoeg tijd om een duik te nemen in het warmste water van onze reis, 18 graden! Springen van de boeg was eng maar leuk en onze waterdichte camera kwam goed van pas!

Een bezoekje aan Tristan was voor mij toch wel een beetje een droom die uitkwam. Naast alle lokale specialiteiten die we geproefd hebben en de ‘bescheiden’ hoeveelheid chocola en snoep die we kochten voor aan boord, wilde ik dus nog een souvenir meenemen. Nu is een sleutelhanger niet echt handig voor iemand die geen huissleutel heeft en zijn de vrouwen van Tristan beroemd voor de wolproducten die ze maken. Wie mijn paklijst nog kan herinneren weet dat ik een breinaald mee had en dat was dus de perfecte combinatie! Met een fervent breister aan boord (bedankt Joan!) en de lessen van mijn eerdere brei-leraressen (bedankt oma, mama en Silje!) heb ik gelijk mijn eerste souvenir gemaakt om het in Kaapstad weg te geven. Nu moet ik dus nog iets voor mezelf gaan maken, gelukkig heb ik nog genoeg wol over! Wordt vervolgd…

De kleuterklas / The preschool classroom

De enige supermarkt op het eiland, we hebben flink ingeslagen! /
The only supermarket on the island, we bought a lot!

Het graf van de eerste inwoner van Tristan da Cunha /
The grave of the first inhabitant of Tristan da Cunha

‘Koelkastcake’ en een taartje met kreeft voor op de top van de 1961 vulkaan /
‘Fridge cake’ and a tart with crayfish for on the top of the 1961 volcano

Wanneer je geen bezienswaardigheden hebt, kun je ze zelf verzinnen. Zoals dit blok lava dat op een pinguin lijkt. Zet er een bordje bij en klaar is je toeristenattractie. Wally wilde dat natuurlijk niet missen! /
When you don’t have any sights, you can make them up! Like this piece of lava that looks like a penguin. Just put a sign in front of it and there you have your tourist attraction! Wally didn’t want to miss out of course!

Koe op de weg. Ik geef toe dat ik met deze koe op de foto wilde, maar toen hij me zag rende hij de weg op… De mislukte Paulien+koe foto heeft de selectie voor deze blog niet overleefd. /
Cow on the street. I admit that I wanted to have a picture of me with the cow, but a soon as he saw me, he ran off onto the street… The failed Paulien+cow picture didn’t get through the selection process for this blog.

Ver weg van thuis! / Far away from home!

Verplichte foto / Compulsary picture

De enige busstop op het eiland / The only bus stop at the island

Aardappelveld / Potato patch

Nog een koe / Another cow

Genieten van het uitzicht / Enjoying the view

Tristan is mooi! / Tristan is beautiful!

Europa-selfie!

Het dorp bij ons vertrek / The settlement as we leave

Cape Town baby! 1511 miles to go!

Ria met haar Tristan hoofdband, zelfgemaakt door mij! Kabels a la Marco zijn bij deze weer hip!
Ria with her Tristan headband, handmade by me!

After 12 days of sailing it was special to wake up next to land. Unfortunately is was not as much land as we had hoped for, as the top of Tristan da Cunha was covered in a big cloud.
Tristan da Cunha is the remotest inhabited island in the world, 2816 km from South Africa. It has around 270 inhabitants and only 8 last names. They live mostly from fishing, even though they can only leave the island 90 days a year due to high waves. They also grow potatoes and some other vegetables and fruit.

Even though most Tristanians are not that interested in the visiting tourists (but they are very friendly!), they organised several tours for us. We decided to join the tour of the school and then spend the rest of the day discovering the island ourselves.

The tour of the school was given by teacher Green, a descendant of the Dutch castaway Pieter Groen. It was interesting, we got to see the different classrooms and the small gym room. Children go to school here until they are 16, after that they can study in Cape Town.

From the school we walked to the cemetery where the graves of the first settlers are found. We started the hike up to the 1961 volcano from there. Tristan is a volcanic island and the last eruption was in 1961. A new crater was formed and the islanders were evacuated for 2 years. The British really tried to make life for the Tristanians as good as possible and it was therefore incomprehensible for them that most Tristanians decided to go back. In the end only 5 islanders stayed in England, all others returned to the island. It was a nice walk to the volcano with a view over the settlement and the surrounding grass fields. On the top we enjoyed some local specialties, crayfish for Bert and a sweet fridge cake for me.

You can imagine that an island like Tristan does not have a lot to offer tourists. After tourist attraction number 1 (the volcano) it was time for the second, and last, tourist attraction on the island: the potato patches. A beautiful walk of a few km takes you to a complex of gardens used to grow potatoes, every family gets the same amount of square meters. Here you also find the animals of the island, every family can have a few cows and sheep for own use. The walk was fun, but the touristic value of potato patches was not very high. We decided therefore that it was better to climb a hill and get some exercise before going on the ship for 12 days again. Very nice and a great view from the top!

Around 5 pm the Tristanians had enough and politely forced us to leave the island. Because of that we still had enough time for a swim in the warmest sea water of our trip; 18 degrees! Jumping from the bowsprit was scary but fun and our waterproof camera came to good use!

A visit to Tristan was a dream come true for me. Besides all the local specialties we tried and the ‘modest’ amount of chocolate, cookies and candy we bought, I wanted to bring another souvenir. A keyring is not very useful for someone without a house key and the women of Tristan are famous for the wool products they make. Those of you who remember my packing list know that I brought a knitting needle, so that was the perfect combination! With the help of a good knitting teacher on board (thanks Joan!) and the lessons of my former knitting teachers (thanks to my grandmother, mother and Silje!) I made my very first souvenir and then gave it away in Cape Town. So now I still have to make something for myself, but luckily I have some wool left. To be continued…