—Scroll down for English–

Veel mensen denken dat reizen hetzelfde is als vakantie. Lekker uitslapen, een beetje luieren en veel eten en drinken. Het  gebeurt echter heel vaak dat we (of willen of moeten) heel vroeg moeten opstaan. De meest efficiente manier om van het schiereiland af te geraken was om de eerste boot om 6u, richting Golfito te nemen. In plaats van een gammele lancha zoals in Nicaragua hadden we een iets modernere boot met flink wat paardenkracht achterin. In Golfito stond nog een bus op ons te wachten die ons naar de grens met Panama bracht. Voor de grensovergang werden we opgeschrikt door een ellenlange rij aan de kant van Costa Rica en volgens enkele toeristen en reisboekjes kon de overgang aan de kant van Panama ook enkele uren duren. Al bij al zijn we in totaal in een uur overal vlotjes doorgeraakt.

We zetten nog maar een voet in Panama en kregen meteen te maken met een nieuw land en cultuur. De wegen lagen er duidelijk een stuk beter bij, hoewel het er in het binnenland bij momenten ook bijzonder slecht bij lag. We begonnen aan een reeks busritten die uren duurden en kregen meteen een aanval op onze longen van de airconditioning en onze oren werden op elke busrit gefolterd door ontzettend luide en valse Latijns-Amerikaanse popmuziek, salsa en reggeaton. Onze ogen werden ‘verwend’ met een landschap, vervuiling en armoede die ontzettend aan Nicaragua deed denken maar onze portemonnee ging even snel leeg zoals in Costa Rica.

Aan het eind van de dag deden we nog een poging tot liften om tot onze eindbestemming te komen maar dat leek al snel een verloren zaak. Liften zit hier duidelijk niet in de cultuur en de locals biedden ons een lift aan die dubbel zo duur was als de taxi. Uiteindelijk konden we toch voor een eerlijke  prijs in Santa Catalina komen. Een ongelooflijk afgelegen dorp waar niet veel te vinden of te beleven valt maar het strand en de surfmogelijkheden zouden er de beste van Centraal-Amerika moeten  zijn. In Santa Catalina stond Leo ons op te wachten, een franse student die we in Molde leerden kennen en nu voor een half jaar in Panama City voor het Rode Kruis gaat werken.

Dit soort plaatsen zijn gemaakt om het rustig aan te doen en dat hebben we ook gedaan. Het deed me heel erg denken aan Las Penitas in Nicaragua. Paulien heeft de hele dag de hangmat goed bestudeerd en ik heb zowaar voor het eerst een surfplank onder mij arm gedragen, een van de dingen die ik absoluut wilde doen op deze reis. Zonder veel ambitie, kennis of techniek maar veel motivatie ging ik als een ‘echte’ surfer het water op. Alle begin is moeilijk maar ik ben heel tevreden met het resultaat; Ik slaagde er in om een aantal golven te nemen en zelfs recht te staan op de surfplank. Aan dit succesverhaal wordt in een volgend werelddeel zeker en vast een vervolg gebreid.

De dag nadien werd wederom vroeg opgestaan om richting Panama City te bussen. Nu reisden we voor het eerst met 3 (of eigenlijk 4, we mogen Wally niet vergeten). Tot mijn grote verbazing hadden we een grote bus met ruime beenruimte maar jammer genoeg werden de oren weer urenlang gepijnigd met dezelfde 10 jankliederen die keer op  keer opnieuw werden afgespeeld. Gelukkig had ik oordoppen bij. En toen zagen we de wolkenkrabbers aan de horizon…

Leo had voor ons een hostel geregeld in het financiele district in Panama city tussen alle banken en wolkenkrabbers. Een heel fijn hostel, inclusief zwembad en pannenkoeken voor ontbijt, zo een luxe hebben we de laatste 5 weken nog nooit gehad. Het transport en het binnenland van Panama heeft absoluut geen goede indruk nagelaten dus ik vreesde het ergste voor de grote stad. Echter bleek dit ontzettend mee te vallen. Prijzen waren acceptabel, de stad was mooi en modern met een Centraal-Amerikaanse toets en ik  heb me op geen enkel moment onveilig gevoeld ook al liepen we soms in enkele straatjes waar we beter niet kwamen.

Wat ga je doen in Panama? Naar het kanaal kijken natuurlijk! Zo gezegd zo gedaan maar dan moet je er eerst geraken natuurlijk en dat bleek geen sinecure. De weg en de metro naar de grote busterminal kenden we intussen al maar eens op de terminal aangekomen waren we verloren. Leo en ik spreken een mondje spaans dus vroegen iedereen welke bus we moesten nemen om naar het kanaal te gaan. Wel 20 keer kregen we een verschillend of onduidelijk antwoord. Niemand weet hoe, wat of waar, een complete chaos met honderden bussen en taxi’s. Uiteindelijk hebben we maar een taxi  genomen.

Eens aangekomen in het bezoekerscentrum (met uitzicht op de sluizen) werden we verrast door de vele toeristen. Het panamakanaal heeft wereldwijd een naam en een bijzondere geschiedenis maar als je weet hoe sluizen in zijn werk gaan dan was dit niet het meest spectaculaire dat ik al gezien heb. Als echt logisticus heb ik menig sluizen in Belgie in werking gezien (de grootste ter wereld zijn ook daar te vinden) en die van Panama vond ik vrij klein. Het was echter wel heel knap om te zien hoe de schepen door de sluizen geloodst werden en hoe deze schepen op de centimeter zijn ontworpen om er maar net doorheen te kunnen.

Op onze tweede dag Panama City was het tijd om afscheid te nemen van Leo en om naar de luchthaven te gaan waar het 5 weken geleden allemaal begon. Het was een begin van een reeks vluchten en luchthavens om uiteindelijk in Buenos Aires, Argentinie terecht te komen. We vlogen eerst naar Bogota en vervolgens naar Lima waar we de nacht moesten overleven. Het was een kale, saaie, ijskoude luchthaven dus je kan al raden hoeveel ik geslapen heb. Daarna vlogen we over de eindeloze atacama-woestijn en landden we zachtjes in Buenos Aires. Hoeveel biefstuk we daar gegeten hebben zal je volgende keer wel te weten komen…

 

Paradijs/Paradise in Panama

Bert, Paulien & Leo

Leo en Paulien proberen ‘de nationale drank’ van Panama: Ijs met siroop / Leo and Paulien are trying ‘the national drink of Panama’: Flavoured snow cone

Chaos bij de terminal / Chaos at the  terminal

Schepen door de miraflor-sluizen op het Panamakanaal / ships going through the Miraflor locks on the Panama Canal

Hij past er net tussen / It just fits

 

Panama skyline

We kunnen tenminste zeggen dat we in Colombia en Peru geweest zijn (voor enkele uren) /

At least we can say that we have been in Colombia and Peru (for a couple of hours)

En wat doe je als je lang moet wachten op een luchthaven? Postkaartjes opsturen & gratis rum  proeven in elke tax-free winkel van de luchthaven. Het duurde behoorlijk lang vooraleer we de postbus gevonden hadden…

What do you do if you have to wait for a long time on an airport? You send postcards and try all the rum for free in every tax-free shop of the airport. It took a long time before we found the post box…

English

A lot of people think that traveling is the same as vacation. Sleep long, hang around and eat and drink a lot. However it often happens that (if we want to or not) we have to get up very early. The most efficient way to get off the Peninsula de Osa was to take the first boat at 6 a.m. to Golfito. Instead of a shabby lancha like in Nicaragua we had a slightly more modern but with quite a lot of horsepower. In Golfito we took the bus to the Panamanian border. We expected to be at the border for several hours but everything went surprisingly fast and we set our first foot in Panama before we knew it.

Immediately we got to know the new culture and understood we arrived in a totally different country. The roads were a lot better, although they were quite crappy on the countryside as well. We had to take some buses for several hours and right away our longs were attacked by air conditioning and our ears were tortured by false Latin-American pop-music, salsa and reggaeton. Our eyes were treated with a landscape, pollution and poverty which reminded as a lot of Nicaragua but our wallet got emptied as fast as in Costa Rica.

At the end of the day we tried to hitchhike to our final destination because there were no more buses going anymore. We soon found out that was a lost cause. Apparently hitchhiking is not in this culture and locals even offered us rides for twice the price of a taxi fare (wtf?). Eventually, for a fair price, we got to Santa Catalina where Leo was waiting for us. Leo is a French student we got to know in Molde who will now work for the Red Cross in Panama City for the next 6 months.

Places like Santa Catalina are made to do nothing and that’s what we did. It reminded me a lot of Las Penitas in Nicaragua, close to Leon. Paulien was in the hammock all day and I had a surf board under my arm for the very first time. This was one of my must-dos for this trip so I was really excited. Without a lot of ambition, technique or knowledge I headed for the waves like a ‘real’ surfer. Every start is hard but I was very satisfied with the result. I managed to catch some waves and step up on the board. This is definitely ‘to be continued’ on another continent

The following day we again got up early to go to Panama City. For the first time we travelled with 3 (actually 4, we cannot forget Wally of course). I was pleasantly surprised by the comfort of the bus but unfortunately our ears were in pain again for the whole bus trip because of the loud awful music. Thank God for earplugs. And suddenly the skyscrapers appeared on the horizon…

Leo got us a hostel in the financial district of the city between all the banks and skyscrapers. It was a nice hostel, including swimming pool and pancakes for breakfast. We never had that much luxury before. The transport and the countryside of Panama left me a very bad impression so I was afraid for the worst in the city. However the city was surprisingly nice. Prices were acceptable, streets were clean and everything had a Central-American touch. I also never had an unsafe feeling while walking in some parts of the city where tourist should be rather careful where they go.

So what do you do in Panama? Go see the canal of course! But first you have to get there and that is easier said than done. By now we knew how to get to the bus terminal but once at the terminal we were lost. Leo and I speak a bit of Spanish so we asked everybody which bus to take to go to the canal. We asked 20 people and got a different answer every time or people just did not know. After half an hour between the chaos of hundreds of taxi’s and buses we took a taxi instead of the bus.

When we arrived at the visitor’s centre we were surprised by the number of tourists; it was crowded. The Panama Canal is known worldwide and it does have a special history but if you know how locks work, this is not the most spectacular thing I have seen so far. As a true logistician I have seen the biggest locks in the world (in Belgium) and I found the ones in Panama rather small. It was however interesting to see how the ships were guided through the locks and how these ships are designed to the centimetre just to fit in and get through.

On our second day in Panama City it was time to say goodbye to Leo and to go to the airport where everything started 5 weeks before. We had several flights and airports ahead of us to go to Buenos Aires, Argentina. First we flew to Bogota and then to Lima where we had to stay the night. It was a boring, ice-cold airport so you can guess how much I slept. After that we flew over the endless Atacama Desert and landed smoothly in Buenos Aires. In our next blog we will tell you how many steaks we ate there and how good the wines was…