Isla de Ometepe

— Scroll down for English —

Na de teleurstelling van een honkbalwedstrijd die we wilden kijken, maar niet gespeeld werd, zijn we de direct van Granada naar Isla de Ometepe gegaan. Dit eiland zou het paradijselijkste stukje Nicaragua moeten zijn, aldus andere toeristen die er al geweest waren. Dat zijn waarschijnlijk de types die in juli op het strand van Turkije gaan liggen en het daar dan ‘lekker’ vinden. Oftewel; het is hier (te) warm!

De ferrytocht er naartoe was goed te doen en na zo’n 1,5 uur kwamen we aan in Moyogalpa. Om geld te besparen hadden we besloten om 3 uur te wachten op de chicken bus in plaats van een taxi te nemen en dat was prima. Op een terrasje bloggen en kaartjes schrijven. De 3 personen die vanaf dit eiland een kaartje krijgen mogen zich gelukkig prijzen. De locals vertelden me dat het postkantoor erg ver lopen was. Nu zijn afstanden hier anders, omdat iedereen voor alles de bus, taxi of tuktuk neemt. Waar wij een kwartiertje wandelen niet erg vinden, vinden de locals het enorm ver. Dus na 10 minuutjes vond ik het postkantoor, een hokje van 3 vierkante meter, maar op slot. De vrouw die ernaast woonde begon gelijk een heel verhaal in het Spaans waar ik niks van kon maken. Ten slotte schreeuwde ze “Carla!!!” door de straat en liet mij vertwijfeld achter. En toen, na een minuut of 5, kwam Carla van het postkantoor toch aanlopen! Op iedere kaart moesten 6 grote postzegels waarvoor uiteraard geen plek meer was omdat ik de kaarten had volgeschreven, dus dat was even improviseren, en toen konden ze op de post. Carla heeft me verzekerd dat het aan gaat komen, maar als de 3 gelukkigen me dat kunnen bevestigen over een week of 2 (of 3, 4 of 5) zou dat super zijn!

Daarna begon het avontuur van de hobbelende chicken bus weer eens, dit keer moesten er naast zo’n 60 mensen ook een kruiwagen, 6 backpacks, een paar autobanden en een stuk hout van 1,5 bij 3 meter op het dak mee. Dat zorgde ervoor dat de tocht van 36 km ruim 1,5 uur duurde. We namen het eerste hostel dat we tegenkwamen en dat bleek een goede keuze. Prachtig uitzicht, hangmatten, een winkeltje naast de deur, 5 bedden per kamer en een restaurant dat redelijk eten verkoopt.

De eerste dag besloten we een fiets te huren en het eiland rond te fietsen. Onderweg zouden we dan ook nog een wandeling naar een waterval kunnen maken. De wandeling was moeilijk, op het heetste moment van de dag, weinig schaduw en alleen maar omhoog. Ik vond m heel zwaar, maar de waterval maakte het goed. Echt zo 1 als je in films ziet, met een klein meertje waar je in kunt zwemmen. De 10 km terug naar ons hostel waren zoals Bert het beschreef: Het is wel leuk, maar we hebben geen plezier. Alles deed pijn en we wilden gewoon zo snel mogelijk terug zijn.

De dag erna besloten we niks te doen, alleen ’s avonds even naar het strand, waar we de grootste kikkers ooit zagen. Niet leuk dus!

Bert begon zich slechter te voelen en besloot in de hangmat te blijven de laatste 2 dagen op Ometepe en dus moest ik alleen op pad. De eerste dag besloot ik naar Charco Verde te gaan. Een klein natuurpark rond een meer. Het doel voor de dag was om apen te zien en dat is zeker gelukt! Een stuk of 7 apen en 2 baby-aapjes! Verder was het een leuke wandeling met veel hagedissen en vlinders en een prachtig strand met uitzicht op de Maderas vulkaan.

De laatste dag had ik met gids Efraim afgesproken om de hoogste vulkaan (van de 2) op het eiland te beklimmen: Concepcion. Eerst heette de vulkaan Cerro, maar na de grote uitbarsting in 1957 hebben ze ‘m Concepcion genoemd; een heilige naam in de hoop dat God ‘m niet nog een keer laat uitbarsten. Ik had nog een Nederlander (Wouter) leren kennen en we besloten samen de vulkaan op te gaan met onze gids. Om half 6 moesten we al de bus nemen, want dan is het nog niet zo warm en is het wandelen dus beter te doen. De route die wij hadden was er 1 met afwisseling, een rustig begin met stenen, daarna door bananenplantages, een beetje bos, een stuk met lage struiken en tot slot een vreselijk stuk met scherpe lavabrokken. Op de top was het windkracht 13 (speciaal uitgevonden voor deze vulkaan) en vlogen het gruis en kleine steentjes je letterlijk om de oren. De wandeling was zwaar, op het laatste stuk moest ik echt om de minuut even naar adem happen. Maar zoals ik gewend ben met alle wandelingen is het het op de top altijd weer waard geweest. Een prachtig uitzicht op het eiland met de andere vulkaan en we konden zelfs Costa Rica zien liggen! Ook de krater zelf was mooi, je kon er goed in kijken en de sulfurdampen ruiken. De terugweg hebben we snel gedaan en dat alles met dank aan de mentale steun van Wouter en alle lof voor gids Efraim waarmee ik op sommige stukken hand in hand ben afgedaald.

De volgende dag zouden we vertrekken met de boot, dus hadden we besloten rustig aan te doen. Bert voelde zich al iets beter met dank aan de vrij verkrijgbare antibiotica en dus kochten we optimistisch om half 5 een kaartje voor de boot van 6 uur. Om 5 uur vertrokken alle Nicaraguanen, maar we voelden nog geen nattigheid. Iets later kregen we de bevestiging; de boot zou niet meer komen, omdat het weer te slecht was. Geheel onvrijwillig moesten we dus nog een nachtje op Ometepe blijven voordat de bus ons de dag erna alsnog naar San Carlos zou brengen. Daarover meer in de volgende blog! Voor nu; gelukkig hebben we de foto’s nog!

IMG_9680 (Kopie)
Uitzicht vanaf de ferry, links Concepcion, rechts Maderas / View from the ferry, on the left Concepcion, on the right Maderas

IMG_9709 (Kopie) DSCN0200 (Kopie) IMG_9753 (Kopie)
Wandeling naar de waterval, onderweg verse limoenen plukken voor onze Nica Libres / Hike to the waterfall, picking fresh limes for our Nica Libres on the way

IMG_9798 (Kopie)
Hele grote pad op het strand / Really big toad on the beach

IMG_9902 (Kopie) IMG_9882 (Kopie)
Strand en een aap in Charco Verde / The beach and a monkey in Charco Verde

DSCN0212 (Kopie) DSCN0216 (Kopie) DSCN0241 (Kopie)
Beklimming van Concepcion en het souvenir dat mij er nog wel een paar weken aan herinnert / The climb of Concepcion and the souvenir that will remind me of it for a few more weeks

After the disappointment of a baseball game that we wanted to watch, but wasn’t played, we went directly from Granada to Isla de Ometepe. This island had to be the closest we would get to paradise in Nicaragua according to all the tourists that had been there already. Those tourists are probably the ones that go sunbathing on the beach in Turkey in July and then tell that the temperature was “nice”. Long story short; it is (too) hot here!

The ferry to the island was ok and 1,5 hour later we arrived in Moyogalpa. To save some money, we decided to wait for 3 hours for the chicken bus instead of taking a taxi and that was fine. We blogged a bit and wrote some postcards. The 3 persons who get a postcard from this island are really lucky! The locals told me that the post office was a long walk. Distances are different here, because everybody taker the bus, taxi or tuktuk here. We think a 15 minute walk is nice, the locals think it’s really far. So after 10 minutes walk, I found the post office, a 3 square meter room, but closed. The woman who lived next to it started talking in Spanish and I didn’t understand a word. In the end she just screamed “Carla!!!” and let me alone. After a few minutes, Carla from the post office showed up! Every postcard needed 6 big stamps, for which there was no space because I wrote on the whole postcard. We improvised a bit and then the cards could be posted. Carla assured me that the postcards will arrive, but if the 3 lucky persons can confirm that to me in a week or 2 (or 3, 4or 5) that would be great!

After that, the adventure of the chicken bus started once again, this time besides around 60 persons we had to bring 6 backpacks, a few car tyres and a piece of wood of 1,5 by 3 meter had to go on the roof. That made that a trip of 36 km took us 1,5 hours. We took the first hostel we saw and that was a good choice! Amazing view, hammocks, a shop next-door, 5 beds per room and a restaurant with ok food.

The first day we decided to rent a bike and bike around the island. On the way we could hike to a waterfall. The hike was difficult, at the hottest moment of the day, no shadow and only uphill. I found it really hard, but the waterfall made up for it! Really one like you see in the movies, with a small lake to swim in. The 10 km back to the hostel were as Bert described: It is nice, but we are not enjoying it. Everything hurt and we just wanted to get back as soon as possible.

The day after we decided to do nothing. We only went to the beach in the evening, where we saw the biggest frogs ever. No fun!

Bert felt worse and worse and decided to stay in the hammock the last 2 days on Ometepe, so I had to go out on my own. The first day I decided to go to Charco Verde, a small nature park around a lagoon. The goal of the day was to see monkeys and that happened for sure! I saw around 7 monkeys and even 2 baby monkeys! Besides that it was a nice walk for a lot of lizards, butterflies and a beautiful beach with a view over the Maderas volcano.

The last day, I agreed with guide Efraim to climb the highest volcano (of 2 volcanoes) on the island: Concepcion. The volcano was named Cerro before, but after a big eruption in 1957 they called it Concepcion, a holy name to make sure God will not let it erupt again. I met another Dutchie (Wouter) on the street and we decided to climb Concepcion together. We took the first bus at 5.30 because it’s better to walk when it’s not too hot yet. The route we took was 1 with many changes in landscape, an easy start with stones, then banana plantations, a bit of forest, a piece with low bushes and in the end a horrible part with sharp lava stones. On the top it was wind force 13 (especially invented for this volcano) and the sand and stones literally were blown in your face. The hike was heavy, on the last part I had to stop every few minutes to get air. But as I am used to with all hikes, it was all worth it as soon as I reached the top. An amazing view over the other volcano on the island and we could even see Costa Rica. Also the crater was nice, we could look down quite far and we could smell the sulphur. The way back went quite fast thanks to the mental support of Wouter and our amazing guide Efraim who held my hand in the most difficult parts 🙂

The next day we would leave with the boat, so we decided to take it easy. Bert felt better thanks to the freely available antibiotics, so we bought a ticket for the 6 o’clock boat. At 5, all the Nicaraguans left, but we thought everything was ok. Just a bit later we got the confirmation; our boat was cancelled due to high waves. Totally against our will we had to stay 1 more night on Ometepe before the bus would take us to San Carlos the next day. More about that in the next blog! For now, enjoy the pictures!

 

4 thoughts on “Isla de Ometepe

  1. Weer een mooi verhaal! Dit keer vind ik de foto met de waterval de leukste. Die aap zou ik niet graag tegen willen komen!

  2. Hi B & P
    Mooi verslag hoor. Bij het lezen lijkt het net of ik naast jullie in de kippenbus zit. Ik hoop dat Bert zich weer kiplekker voelt !! Veel plezier

  3. Hoi! Ik heb weer gelachen om jullie verhalen! Hoe gaat het nu met Bert, weer helemaal beter? Mooie foto’s van de vulkaan zeg, leuk dat je die tocht gemaakt hebt! Veel plezier in Costa Rica! Ik ga jullie snel wat tips mailen! X

Leave a Reply to Lander Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *