Terug naar Koh Tao, het duikcentrum van de wereld / Back to Koh Tao, a diver’s university

–Scroll down for English—

Nog maar nauwelijks bekomen van een onwaarschijnlijk duik-avontuur op Komodo en ik zat weeral op het vliegtuig om Bali nu definitief achter mij te laten. Deze keer vloog ik via Singapore naar Phuket in Thailand. Het duikvirus moet echt in mijn hoofd gekropen zijn want ook in Phuket bleef ik niet plakken om de toerist uit te hangen. De volgende ochtend nam ik meteen de bus en de boot richting Koh Tao. Ruim een half jaar geleden begonnen begonnen Paulien en ik hier aan een nieuwe deel van onze wereldreis waar we toen na lange tijd nog eens gingen duiken. We hebben hier ook Reinout, Leslyn en Jeroen ontmoet, samen gedoken en een nieuw duikbrevet gehaald. Ik had dus alleen maar goede ervaringen en herinneringen aan dit eiland. Koh Tao is ook een van de goedkoopste plekken op aarde om duikbrevetten te halen en door een overvloed aan duikscholen ontmoet je hier heel veel gelijkgezinden (die dus ook het duikvirus te pakken hebben of het hier komen ontdekken). Aangezien ik net de meest ongelooflijke dingen had gezien in Australie, Bali en Komodo had ik geen hoge verwachtingen wat het duiken zelf betreft. Ik was hier vooral om mijn eigen vaardigheden onder water bij te schaven en mij verder te specialiseren in enkele onderdelen.

Koh Tao voelde een beetje als thuiskomen maar tegelijkertijd was het ook wel weer een nieuw avontuur. Ik kende het reilen en zeilen er al een beetje, de beste plekjes om te eten en ook op de duikschool kwam ik weer enkele oude bekenden tegen. Er waren natuurlijk ook veel nieuwe gezichten, sommige restaurantjes waren verdwenen en weer enkele nieuwe waren opgedoken. Vrij snel had ik een mooi kamertje gevonden vlakbij de duikschool met eigen badkamer en een groot comfortabel bed dus ik was meteen helemaal geinstalleerd. Een dag na aankomst zat ik meteen op de boot richting Sail Rock, de beste duiksite rond Koh Tao.

2 Dagen later begon ik aan een eerste specialisatie-opleiding in het duiken met verrijkt zuurstof (Nitrox). Hierdoor kan je langere tijd op bepaalde diepte duiken afhankelijk van het zuurstofgehalte in je duikfles. Ik leerde bij over de voordelen maar ook de risico’s van duiken met verrijkt zuurtstof zoals zuurstofvergiftiging en decompressieziekte maar verder kwam het er vooral op neer om je computer goed in te stellen en die goed in de gaten te houden. Als ‘advanced open water diver’ mag ik tot 30 meter diep duiken dus mijn volgende stap was die van ‘diep duiker’ waar ik tot 40 meter diep leerde duiken, tegelijk ook de grens voor recreatief duiken. Ook hier kwam decompressieziekte weer aan bod, ervaarde ik hoe het was om onder de invloed te zijn van stikstofnarcose, bereikte ik tweemaal een diepte van 40 meter (en stiekem eigenlijk zelfs 41,8 meter) en 1 keer had ik zelfs mijn non-decompressie limiet overschreden. Allemaal ontzettend interessant en heel leerrijk als duiker.

Na een intens weekje duiken en theorie studeren besloot ik enkele dagen rust in te lassen alvorens aan mijn opleiding als reddingsduiker te beginnen. Echter kwam alle pech toen in 1 keer. De volgende ochtend werd ik wakker met verschrikkelijke keelpijn en gezwollen klieren en traag maar zeker voelde ik een verkoudheid opkomen en raakte mijn neus verstopt. Dat is op zich niet het einde van de wereld maar wel heel vervelend omdat je dan niet kan duiken. Door een verstopte neus kan je de drukverschillen niet gelijk maken (equalizen) als je naar beneden gaat en kan je hele pijnlijke oorschade oplopen. Een dag later kwam er ook nog eens bij dat ik een heuse voedselvergiftiging opliep. Na 3-4 dagen helse buikpijn en krampen zonder beterschap besloot ik aan de antibiotica te beginnen en toen ging het snel beter. Ook de verkoudheid verbeterde en ik maakte mijn tijd nuttig met bloggen, foto’s uitzoeken, filmpjes maken en ook veel fimpjes kijken.

Het duurde ruim een week voor ik me weer helemaal fit voelde en ik kon niet wachten om in volle uitrusting terug in het water te springen. Ik kon dan eindelijk beginnen aan mijn opleiding tot reddingsduiker. Dit is het niveau waar het allemaal iets serieuzer begint te worden. Je krijgt een hoop theorie te verwerken, over alle gevaren en risico’s tijdens het duiken, decompressieziekte, wat te doen in noodgevallen enzovoort. Tijdens deze cursus krijg je een stuk meer zelfvertrouwen als duiker wat in eerste instantie al voor een hogere veiligheid zorgt. De hoofdregel is; zorg dat je ten eerste niet gered hoeft te worden en dat je jezelf kan redden. Talloze scenario’s werden overlopen en werden uitgebreid geoefend in het water. Duikers (zowel onder water als aan de oppervlakte) die in paniek zijn, duikers die bewusteloos zijn en zelfs scenarios waar duikers vermist zijn (en meestal dood eens teruggevonden) werden ingeoefend. Ook leerden we (ik en divemaster in wording Thomas) hoe we zuurstof moeten toedienen aan patienten bij verdenking of vaststelling van decompressieziekte, hoe we slachtoffers uit het water moeten halen of hoe we ze meterslang terug naar de boot moeten slepen.

Op de laatste dag hadden we dan onze zogenaamde ‘hell dives’. Normaal gezien krijg je van de instructeur uitleg over wat er gaat gebeuren maar dat bleek nu niet zo te zijn. Zonder ons medeweten (en vaakst wanneer we niet aan het opletten waren) stuurde hij enkele DMTs (DiveMaster Trainee) het water in die dan plots in paniek of bewusteloos waren en dan uiteraard gered moesten worden. Er werd goed in de gaten gehouden of je dan de juiste stappen ondernam en niet zomaar als een gek in het water sprong. Dit gebeurde meermaals zowel onder water als aan het wateroppervlak. De laatste duik van de dag was het terugvinden van twee vermiste duikers onder water met alleen behulp van een kompas en een vage richtingaanduiding. Deze waren dan ‘toevallig’ bijna 100 meter van de boot verwijderd, moesten helemaal naar de boot teruggesleept worden, alle materiaal moest verwijderd worden in het water en tenslotte moesten we met de slachtoffers de ladder op klimmen om ze terug aan boord te krijgen. De juiste techniek hiervoor is een vrij innige knuffelpositie, gelukkig waren onze slachtoffers lichte en uiterst bevallige dames. Onze duikinstructeur was onder de indruk en we waren met vlag en wimpel geslaagd op alle onderdelen. Met veel trots kan ik mij nu een reddingsduiker noemen.

DSCN7038 (Kopie)

Snel met de boot naar Koh Tao! / To Koh Tao as fast as I can!

DSCN7039 (Kopie)

Ze kennen mij hier al, ik werd verwelkomd en opgewacht door mijn chauffeur /

Got welcomed and picked up by my driver

DSCN7040 (Kopie)

Een vroeg kerstgeschenk, mijn eerste eigen duikspullen /

Christmas came early, the beginning of my own dive gear

DSCN7041 (Kopie)

Tijd om te studeren / Time to study

DSCN7046 (Kopie)

Pad Thai chicken: Tijd om te eten / Time to eat

DSCN7050 (Kopie)

Kip met groente en cashewnoten / Chicken, veg and cashewnut

DSCN7054 (Kopie)

DSCN7058 (Kopie)

Gekregen van de huisbazin; een handvol lychees, lekker! /

Got some lychees from the owner of the guesthouse

DSCN7064 (Kopie)

Aahh, tijd om te duiken! / Let’s go diving!

DSCN7066 (Kopie)

Een goede student in volle concentratie / Doing my rescue diver exam

DSCN7074 (Kopie)

Masaman curry

DSCN7075 (Kopie)

Het is druk op de duikboot / Full dive boat to Sail Rock

DSCN7076 (Kopie)

2 kersverse reddingsdukers / 2 new rescue divers

DSCN7079 (Kopie)

DSCN7082 (Kopie)

DSCN7083 (Kopie)

–English version—

I just came back to Bali from an unforgettable dive-adventure on Komodo and I was already on an air plane to Singapore and then Phuket in Thailand. The diving must have gotten into my head because I also did not stay in Phuket for very long. The next morning I took a bus and boat to Koh Tao. About half a year ago, Paulien and I came to Koh Tao to start another chapter of our great ‘Into the world’ and to go diving again. We also met Reinout, Leslyn and Jeroen, we took a dive course together and also had some great fun dives. I only had incredible good experiences and memories from this island. Koh Tao is also one of the cheapest places on earth to get dive certifications and with an abundance of dive schools there are a lot of people around here that are very fond of diving as well. I had just seen the most amazing things in Australia, Bali and Komodo so I did not have any high expectations about the diving itself. I came here to work on my dive skills and take more dive courses.

Arriving on Koh Tao felt a bit like coming home but in the same time it was also a new adventure. I knew my way around, I remembered the best places to eat and I even met some familiar faces at the dive school. There were of course also a lot of new people, new place to discover and so on. Rather quickly I found a very nice room very close to the dive shop with my own bathroom and big comfy bed so I was settled right away. The day after, I was already on the boat on my way to Sail Rock, the best dive site around the island.

Two days later I started my first specialty course, diving with enriched air or nitrox. When diving with nitrox you have an increased bottom time but a limited maximum depth depending on the level of oxygen in your tank. I learned about the advantages but also the risks of diving with enriched air such as oxygen toxicity and decompression illness. It mostly comes down to have the correct setting on your computer and monitor your no-decompression limit. As an advanced open water diver I am certified to dive to a maximum depth of 30 metres so my next specialty was the ‘deep diver’ course. With this specialty I am certified to dive to 40 metres which is the limit for recreational diving. Again I learned more about decompression, I experienced nitrogen narcosis, I reached a depth of 40 metres twice (and actually even 41,8 metres) and one time I exceeded my no-decompression limit. All very interesting and educational 🙂

After an intensive week of diving and studying theory I decided to take a break for a couple of days before starting my rescue diver course. Then all bad things happened at once. The following morning I woke up with a terrible sour throat and swollen glands and I felt a cold coming up and my nose got blocked. That is not necessarily the end of the world but it is very annoying because you cannot go diving. With a blocked nose you cannot equalize the pressure in your ears when descending at may cause very painful ear damage. In addition, the day after I got food poisoning. After 3-4 days of terrible stomach aches I started taking antibiotics and then I recovered quickly. Also the cold was getting better so I spent a lot of time blogging, sorting out pictures, making video clips and watching a lot of movies.

It took me over a week until I felt completely fit so I could not wait to get into the water again. Finally I could start my rescue diver course. This is the level where things become a bit more serious. There is a lot of theory to be learned about all dangers and risks when diving, what to do in emergencies and so on. During this course you gain a lot more confidence as a diver which already increases your safety in the water. The first rule is: make sure you don’t need to be rescued in the first place and that you can rescue yourself. We practiced all different kinds of scenarios, both at the surface as under water such as panicked diver situations, unresponsive divers and even search and recovery scenarios where the victims are usually dead when found. We (dive master to be Thomas and I) also learned how to provide oxygen in case of suspected decompression illness, how to get victims out of the water and how to tow them back to the boat.

On our last day we had our so-called ‘hell dives’. Normally the dive instructor gives you a briefing on what is going to happen but that was not the case this day. Without us knowing, he would send a couple of DMTs (Dive Master Trainees) into the water who then would suddenly panic or become unresponsive. It was then our job to rescue them while the instructor paid close attention if we take the correct actions instead of jumping in the water without thinking. This happened several times both on the surface and under water. On our last dive we had to do a search and recovery of 2 missing divers with a compass and a general direction. This appeared to be about 100 metres from the boat, we had to tow the victim all the way back, take off all equipment and get them on board. The correct technique is a quite intimate cuddling positon, fortunately for us our victims were very nice and light to carry. Our dive instructor was impressed and we passed all skills. I am proud to call myself a rescue diver.

3 thoughts on “Terug naar Koh Tao, het duikcentrum van de wereld / Back to Koh Tao, a diver’s university

  1. Ha Bert, dit was een mooie afsluiting van je reisavontuur. Het zal wel even wennen zijn….je nieuwe leven zonder backpack! Maar met al die foto’s en verhalen kun je nog heel veel nagenieten! Dit pakken ze je nooit meer af, unieke ervaringen, die niet snel door iemand geevenaard zal worden.
    Ha det!!

  2. Hi Bert,
    Wat leuk dat je dit diploma hebt gehaald! Ik heb 1 duikervaring in mijn hele leven gehad en dat was vorig jaar in Indonesië en toen heb ik me ook gedragen als een ‘slachtoffer’ voor de reddingsduiker, dus mocht je nog eens wat oefenmateriaal willen hebben… pik me dan thuis op en dan gaan we samen ergens duiken!

Leave a Reply to jannie den braven Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *