–Scroll down for English–

In de avond van de dertiende dag begonnen we opnieuwe te zeilen, deze keer over de Scotiazee richting South-Georgia. Paulien en ik werden in de 8-12 wacht ingedeeld (en 20u-24u) voor op de uitkijk te staan en om het roer in handen te nemen. Dit betekende dat we later in de nachtwacht zouden ingedeeld worden als de wachten gingen roteren. Alvorens de open zee te kunnen bevaren moesten we ’s nachts eerst nog door indrukwekkende partijen drijvend ijs breken. De grote spotlichten gingen aan en de volle concentratie op de uitkijk was vereist zodat we nergens tegen aan zouden botsen. Het was een ijskoude nacht en eens door het ijs gebroken begon de deining weer toe te nemen.

Normaal gezien zou het ergste achter de rug moeten zijn eens je de Drake Passage goed overleefd had. Wij hadden echter zo een rustige overgang dat iedereen weer moest wennen aan het zeilen en het rollen van het schip. Dat betekende dat Paulien en ik weer enkele dagen aan de zeeziektepillen begonnen en dat velen aan boord weer zeeziek werden. In de drie volgende dagen heb ik mij ook vreselijk gevoeld maar dat had alles te maken met de paella die we voorgeschoteld kregen en niets met zeeziekte. Deze dagen werden gevuld met extra shifts tijdens de wacht (omdat sommigen er niet toe in staat waren), eten, slapen en rusten. Het waren koude en natte dagen.

Toen de storm ging liggen en we ons enkele honderden zeemijlen noorderlijker bevonden begon de temperatuur zachtjes te stijgen wat de wachten een stuk aangenamer maakte. Het weer klaarde op, mensen begonnen zich een stuk weer beter te voelen en het werd een stuk levendiger aan boord. Mensen waren weer gemotiveerd om te helpen met het zeilen, de avonden werden gevuld met UNO en iedereen begon het leven aan boord van een zeilend schip gewoon te worden en te waarderen.

Ook ik heb niet stilgezeten tijdens deze dagen en heb veel over het zeilen geleerd en wanneer ik aan welke touwen moet trekken. En het leukste van allemaal; hoog in de mast klimmen om de zeilen op te rollen en vast te binden wanneer ze niet gebruikt werden. Dit ging samen met fantastische eindeloze uitzichten en heuse kracht-en evenwichtsoefeningen toen het schip van links naar rechts werd geblazen. Soms was de helling van het schip meer dan 30 graden wat er voor zorgde dat rondlopen een sport werd en zwaartekracht de grootste vijand voor je avondeten en glas water op de tafel.

De laatste dag voor aankomst op South-Georgia werd er een om nooit te vergeten. Het was begonnen als een normale dag maar ’s avonds tijdens de uitkijk zag ik een van de meest magische spektakels op deze reis. Ik staarde minutenlang naar het water vooraleer ik begreep wat ik zag. De golven die de boeg veroorzaakte waren helder zichtbaar en plots zag ik lijnen in het water verschijnen die niet met de golven overeenstemden. Toen die lijnen uit het water sprongen en heel snel rond voor de boeg van het schip bewogen begon ik het te snappen; dolfijnen! En ze gaven licht! Ik trommelde de kapitein en iedereen op wacht op om te kunnen zien wat ik zag. Voor meer dan een half uur staarden we naar een tiental dolfijnen die elegant in het water dansten en een heus lichtspektakel veroorzaakten. De kapitein vertelde dat dit kwam door het fytoplankton in het water die licht afgeeft bij felle beweging (als verdedigingsmechanisme) zoals bijvoorbeeld een zeilend schip of zwemmende dolfijnen. Het was een wonderbaarlijk zicht waar we geen foto of filmpje konden van maken want het was pikdonker buiten. Dus we kunnen het spijtig genoeg niet met jullie delen maar de herinnering staat in ons geheugen gegrift.

Bert op  de uitkijk… / Bert on look-out…

Voor deze ijsbergen o.a. / For icebergs like this one…

En Paulien aan het roer. / And Paulien at the helm.

Paulien klimt hoog in de mast. / Paulien climbs high up in the mast.

Van het uitzicht aan het genieten… (dank aan Ron Zoeteweij voor de foto) /

Enjoying the view… (Credit Ron Zoeteweij)

Het schip leunde een beetje naar rechts. / Healing of the ship to the right.

Dagelijkse briefing van de kapitein. Waar zijn we? Wat zijn de weersvoorspellingen? En welke afstand hebben we afgelegd?

Daily briefing of the captain. Where are we? What is the weather forecast? Which distance did we sail today?

Door het pakijs varen in het donker. / Navigating through pack ice in the dark.

We hadden enkele professionele fotografen aan boord en die konden best goed met een camera overweg. Onderstaand enkele portretten van Paulien en ik gemaakt door Ron Zoeteweij. Bedankt Ron!

We had some professional photographers on board and they really knew how to work with a camera. Below or a few portraits from me and Paulien made by Ron Zoeteweij. Thanks Ron!

We started sailing again in the evening of the 13^th day leaving Antarctica behind us and the Scotia Sea just ahead of us. Paulien and I were in the 8h00-12h00 (and 20h00-24h00) watch for the helming and look-out which meant we would have a night watch later in the trip when we would rotate watches. The first thing we had to do to before we reached the Scotia Sea was to break our way through immense amounts of floating ice. The spotlights were on and full concentration at the look-out was required so we would not hit anything we could not break. It was a very cold night and when we reached open water the waves and swell of the ship started increasing again…

Normally when you have passed the Drake Passage the worst part of sailing is behind you. We had such a calm drake crossing however that we had to get used to the swell and rolling of the ship again. That meant we started taking seasickness pills again and again many people became seasick. In the next 3 days I also was feeling terrible but that had everything to do with the paella we had for dinner and nothing with the motion of the ocean. These days were filled with extra shifts during the watch (to cover the ones who were seasick), eating, sleeping and resting. The weather was cold, wet and miserable.

Day by day we felt that the temperature was rising slowly as we were heading north. The weather cleared out and people were feeling better again which meant much more activity on board. People were motivated for sail handling, social evenings were filled with many rounds of UNO and everybody slowly adapted to the sailing and life on board.

I as well learned a lot about the sail handling during those days and started to learn all the sails and how they work. The most fun thing to do was to go up the mast to furl the sails and being up there did not only gave amazing views but was also quite a challenge when the ship was rolling a lot. The healing of the ship was sometimes more than 30 degrees which meant that keeping your balance was a sport and gravity was the worst enemy for your plate of dinner or glass of water on the table.

The last day before arriving at South-Georgia will be one to remember. During the evening watch I was on look-out staring at the water not realising I saw one of the most magical tings on this trip. It took me minutes to realise that the waves made by the bow of the ship were much brighter than usual and that these waves were not behaving accordingly to the movement of the ship. Suddenly I saw several long and extremely agile bodies moving through the water; hour-glass dolphins! And they were giving off light! I immediately informed the captain and everybody on watch about these glow-in-the-dark dolphins. For more than half an hour we saw around 10 dolphins dancing in front of the ship giving a magical glow of light. The captain told us that it is the phytoplankton in the water who gives off this light when it is subject to sudden movement (like swimming dolphins or sailing ship). It was a surreal spectacle impossible to film or take a picture of (because it was pitch black dark outside) but it is a memory for life.