—Scroll down for English—
Vandaag zijn we precies 100 dagen onderweg! Jullie hebben misschien al gezien dat ik bijhoud hoeveel landen ik bezoek (aan de rechterkant van de blog) en in de laatste 100 dagen heb ik al 6 nieuwe landen bij kunnen schrijven (tussenlandingen niet meegerekend, Antarctica wel). Hier nog wat andere statistieken van de laatste 100 dagen: Continue reading
—Scroll down for English—
We zijn al een week weg uit Ushuaia en het was tijd om voor het eerst aan land te gaan met de zodiacs (rubberen bootjes). Zo een landing ziet er altijd hetzelfde uit. Eerst krijgen we uitleg van de gids wat we gaan doen, waar we naartoe gaan, wat we kunnen verwachten en vooral ook wat we niet mochten doen of waar we niet mochten gaan. Antarctica is het meest ongerepte gebied ter wereld en is heel streng gereguleerd (door het grootste verdrag tussen landen ter wereld). Na de uitleg is het tijd om de warmste kleren aan te trekken (het is koud in Antarctica, wie had dat gedacht) en om op het dek te verzamelen. Vervolgens Continue reading
–Scroll down for English–
27 Februari. Rond 4u in de namiddag gingen we terug richting haven. Dit was dat ene moment. Dat ene moment waar we al meer dan een jaar op zaten te wachten. Dat ene moment waar we zoveel vragen over hadden. Dat ene moment waar we zo hard voor gewerkt en gespaard hebben. Dat ene moment die onze reis en ons avontuur naar nieuwe hoogten zou brengen. We gingen aan boord van de Bark Europa en voorzichtig begonnen we kennis te maken met de reeds aanwezige passagiers. Continue reading
—scroll down for English—
Om te kunnen begrijpen wat we precies aan boord van de Bark Europa hebben gedaan is het handig om een goede introductie te hebben, dus we beginnen met een blog die de routine van het schip uitlegt.
—Scroll down for English–
Met enige droefheid in het hart laten we Buenos Aires en de lekkerste biefstuk ter wereld achter ons maar met een grote glimlach komen we aan in het vliegveld waar we enkele dagen voordien aankwamen vanuit Panama. Als je een binnenlandse vlucht neemt naar ‘het einde van de wereld’ dan verwacht je een vrij klein vliegtuig met niet te veel mensen aan boord. Je kan het vergelijken zoals Paulien en ik die naar Molde vliegen vanuit Oslo. Verrassend genoeg hadden we het grootste vliegtuig tot nog toe op onze reis om naar Ushuaia te vliegen. En nog meer verrassend was de lunch die we kregen aan boord; drie kleine pakjes met droge koekjes. Verder was het een vrij comfortabele vlucht met een film zo oud als de straat en een vlekkeloze landing.