Terug thuis: dierbaar Belgie en wereldreisontwenningsverschijnselen / Back home: Beautiful Belgium and post-word travel symptoms

–scroll down for English—

En daar sta je dan, in de aankomsthal van Brussel. De wereldreis-teller stopt op 532 dagen terwijl je je vertrouwde rugzak over de band ziet rollen. Eens deze zich weer op de heupen en schouders heeft genesteld, iets wat wel honderden keer gebeurde tijdens de lange reis, was het dan tijd om naar buiten te lopen. Nu hadden een aantal idioten zich een paar maanden geleden hier opgeblazen en die impact was aan een aantal dingen nog duidelijk te merken. De halve luchthaven leek in stellingen te staan maar vooral het gebrek aan autos, aanwezige militairen en niet-vliegende mensen die de luchthaven niet binnen mochten lieten uitschijnen dat hier toch iets onwezenlijks moet gebeurd zijn. Met behulp van de laatste dollars op mijn australische sim-kaart en goede intuitie kon ik toch heel snel mijn ouders terugvinden. Eens in hun armen gevallen bij de hartelijke begroeting voelde ik me weer thuis. En dat voelde best wel goed. Nu snel de rugzak in de auto en wegwezen hier, naar het vertrouwde Galmaarden.

Eens thuis aangekomen voelde alles heel snel normaal en vertrouwd. Ik maakte mijn rugzak leeg, gaf alles terug een plekje en schoof enkele uren later aan tafel voor het middagmaal. Eindelijk geen rijst of noedels meer, maar moeder’s keuken waarvan de ingredienten recht uit de tuin komen. Dat valt met geen enkele michelinster te becijferen. Daarna was het tijd om zus (met grote held Jef) op te halen aan het station. Zoals ik al 100 keer heb gedaan zette ik me achter het stuur van moeders auto en reed zo de weg op. Ook het rechts rijden ging uit zichzelf na maanden en tienduizenden kilometers links gereden te hebben in zuidelijk Afrika, Nieuw-Zeeland en Australie. De ruitenwissers en richtingaanwijzers werden echter wel vaak omgewisseld en in de volgende dagen zou het meermaals gebeuren dat ik aan de verkeerde kant van de auto wilde instappen.

Tegen de volgende dag zou ik mijn jetlag uitslapen maar er waren nu nog 2 helden bijgekomen die me de hele dag zouden entertainen. Ze hadden natuurlijk gehoord over de vele avonturen van nonkel Bert en waren maar al te geinteresseerd in alle dieren ter wereld die ik heb gezien. Met zijn vieren in de zetel zitten en naar foto’s en filmpjes  kijken van een wereld die zij nog helemaal te  ontdekken hebben. Het zijn toch voor die momenten dat ik naar huis gevlogen ben.

Ook de komende weken zouden gevuld worden met zoveel mogelijk tijd besteden met vrienden en familie. Want ruim 3 weken later zou er weer een vliegtuig op mij wachten die mij naar Oslo zou brengen waar weer een volledig nieuw avontuur en hoofdstuk op mij te wachten staat. Maar daar gingen we zo lang mogelijk niet aan denken. Tal van vrienden heb ik kunnen terugzien en bij iedereen was het plezier minstens even groot. Een kleine reunie met klasgenoten van de middelbare school, op babybezoek bij kersverse moeders en vele anderen die vol zaten met kinderen, trouwplannen, bouwplannen en veel meer. Vaak zeggen ze dat als je voor lange tijd bent weggeweest er niets lijkt te veranderen en alles precies hetzelfde is eens je terug bent. Dat klopt wel tot op een zekere hoogte maar het was toch vooral mooi om te zien en te horen hoe iedereen groeit en elk op zijn manier zijn leven heeft opgebouwd de afgelopen jaren. Herinneringen ophalen over die goede leuke tijd van vroeger hoort er natuurlijk ook bij.

Maar wat doet 1,5 jaar de wereld rondreizen met een mens? Kan men dan gewoon terugkomen en zich aanpassen en zich voelen alsof er helemaal niets is gebeurd? Daar had ik een beetje op gehoopt en verwacht dat ik het wel heel snel weer gewoon zou worden om terug thuis te zijn. De eerste dagen ging dat heel goed. Echter na 6 dagen zakte ik door mijn wolk en leek heel hard op mijn bek te vallen. Slapeloze nachten, eetgewoonten die maar niet verbeterden ondanks de goede zorgen en lekkere keuken van broer en moeder en een constant gevoel van stress, nervositeit en onrust. Miljoenen ervaringen, gedachten en herinneringen die plots een plaatsje nodig hadden ergens tussen de hersenmassa en het vele spannende en nieuws  dat stond te gebeuren. Na 1 week terug te zijn begonnen we zelfs weer te kijken waar en wanneer en voor hoelang we weer op reis konden gaan. En even sloeg de twijfel toe als ik wel de juiste keuze gemaakt had. Misschien toch maar blijven duiken op een eilandje in Thailand in plaats van de job van je leven?

Na een weer hele slapeloze nacht besloot ik om voor dag en dauw op te staan. De sportschoenen aan en maar gaan lopen zelfs voor de eerste pendelaars richting Brussel trokken. Een dag later vond ik de liefde voor mijn koersfiets terug en heb ook in goed gezelschap weer tientallen kilometers gemaald door het mooie vlaamse landschap. Dat heeft deugd gedaan! En er stond nog meer moois op het programma. Nu wil het toeval dat het weer eens tijd was voor de Gentse feesten, dat zou voor mij de eerste keer in 5 jaar zijn dat ik daar nog eens naartoe zou gaan. En dat is natuurlijk de gelegenheid bij uitstek om met vrienden af te spreken en er ook velen spontaan tegen te komen. Het werden onvergetelijke avonden die eigenlijk ochtenden werden. Ik had bij broer Tom een tweede thuis gevonden en de perfecte uitvalsbasis. Beste broer, volgende keer neem ik zeker koffiekoeken mee als ik ’s ochtends thuis kom 😉

Ik heb het ganse land doorkruist en voelde me soms nog een beetje op wereldreis om her en der een vriend, kennis of familielid op te zoeken. Mosselen eten in Zeebrugge, een ijsje in Knokke en kajakken in de ardennen. Een terrasje doen in Turnhout of met de zus gaan wandelen in Luxemburg. Bij mijn opa op bezoek in West-vlaanderen, karten in Eeklo, shoppen in Gent, naar een festival in Dour en zelfs even naar Mechelen (wat is daar nu in godsnaam te doen?). Het waren enkele fantastische weken in Belgie en het voelde toch wel heel goed om terug thuis te zijn. Misschien wel iets te goed zelfs. Een overheerlijke BBQ bij mijn grootvader waar bijna alle ooms en tantes en neven en nichten aanwezig waren maakte mijn verblijf in Belgie helemaal af. De dessertborden werden schoongelikt en tijdens enkele spelletjes kubb was er uiteraard nog taart.

Het laatste weekend werd afgesloten met het vuurwerk van Tomorrowland in de verte en op zondag een bloeddorstige werelveroverende namiddag tijdens een partijtje Risk met broer Tom de denker, Hans de veroveraar en Lander de moedige strijder. Maar het partijtje werd toch gewonnen door… Bert, de wereldreiziger. Mijn potjes geluk waren weer allemaal boordenvol gevuld dankzij iedereen die ik heb mogen terugzien en ik neem ze allemaal mee naar Oslo. De koffer werd zorgvuldig gepakt en het afscheid kon weer beginnen. Maar eigenlijk is het helemaal geen afscheid. Oslo is tenslotte maar 2 uur vliegen…

time clock world travel

Het wereldreisklokje stopt met tikken / My into the world ends at an astonishing 532 days…

DSCN7115 (Kopie)

Neefje Jens met het coolste T-shirt ooit! / My nephew with his awesome dive master T-shirt #whatahero

DSCN7116 (Kopie)

Nonkel Bert wil ook zoeen T-shirt! / I am a bit jealous of his T-shirt 😉

DSCN7117 (Kopie)

De twee helden wouden uiteraard mijn duik-uitrusting eens proberen /

My nephews trying out my dive gear…#yellowrules

DSCN7119 (Kopie)

Duikers van de toekomst / Future divers maybe?

1468317892432

DSCN7120 (Kopie)

neefjes Niels, Jens en Jef en de grote avonturen van nonkel Bert /

watching pictures and videos of uncle Bert’s great adventures with my nephews

20160712_105335 (Kopie)

Mijn grote oude liefde / My good old friend

20160718_162919 (Kopie)

Een terrasje in Turnhout / That’s not a real Duvel…

20160718_190442 (Kopie)

Toerist uithangen, daar krijg je honger van! / Being a tourist makes you hungry

DSCN7143 (Kopie)

West-Vloanderen, bij opa op bezoek. / Visiting my grandfather in West-Flanders

DSCN7141 (Kopie)

Een wereldreis door de ogen van mijn opa. Uit elk land een kaartje /

A trip around the world through my grandfather’s eyes. I sent him a postcard from every country I have been to

  DSCN7149 (Kopie)

Toerist in Gent… /

Tourist in Ghent…

DSCN7150 (Kopie)

DSCN7151 (Kopie)

DSCN7152 (Kopie)

DSCN7153 (Kopie)

DSCN7154 (Kopie)

IMG_0068 (Kopie)

13615329_10153619213032212_1807017084416306975_n (Kopie)

Game on!

13607050_10153619213037212_6523699313975211284_n (Kopie)

13681082_10153619213332212_751456920790340660_n (Kopie)

Victory!

–English version—

And there I was, in the arrival terminal in Brussels. The world travel timer stops at 532 days while I was waiting for my luggage. Hundreds of times I would lift up the big backpack and put it on my hips and shoulders and I did it once more. Now it really was time to end this trip, walk outside and look for my parents. A couple of idiots blew themselves up here a couple of months ago and that was still very noticeable. Not only are they partially renovating the airport, but also the absence of traffic and the presence of the military pointed out something sad and extraordinary had happened here. With my last dollars on my Australian sim-card and good intuition I managed to find my parents and after a warm welcome back hug I felt at home again. And that was a pretty good feeling. Now let’s put my luggage in the car and let us get out of here, to my home town.

Once I got back home everything felt normal and familiar quite fast. I emptied my backpack, put everything back to place and soon after I joined my parents for a great lunch.  Finally no more rice or noodles but mom’s beloved cuisine with half of the ingredients coming straight from the garden. No Michelin star restaurant can match that. Afterwards it was time to pick up my sister (with her son Jef) at the train station. As I did 100 times before I took my mother’s car and hit the road. Driving on the right side was easy but after driving on the left for several ten thousand kilometres in Africa, New Zealand and Australia I struggled finding my indicators and it happened several times in the following days that I had the intention to get in on the wrong side of the car.

I was hoping to get rid of my jetlag the following day but I had two more visitors who would entertain me all day long. They have of course heard of Uncle Bert’s adventure so they were very curious to see all the animals in the world that I have seen. With the four of us we spent some time watching pictures and videos of a world they still have to discover. It is for those moments that I came back home.

The next weeks I would try to spend as much time as possible with friends and family. In 3,5 weeks I had another air plane waiting for me which would bring me to Oslo where a new chapter and adventure would start. But for now it was the last thing I wanted to think about. Now I had lots and lots of friends to meet again and just have a great time together. If it either was a high school reunion, mothers with a new born or mothers to-be and others getting married, buying and building houses. They often say that nothing has changed when you come back after a long trip but I only partially agree. Every time it was so nice to meet people and see how they are building up their life, everyone each in their own way. And of course bringing back memories about the good old days is always part of it.

But what does 1,5 years of traveling around the world do to a person? Can you just come back home, adjust and feel like anything has ever happened? I partially hoped it would be that way and I expected I would get used to being back at home very quickly. That went very well in the first day. However, 6 days after I came back I fell off my cloud and hit the ground quite hard. Sleepless nights, an insufficient diet despite great care of my mom and brother and a constant feeling of stress and discomfort. Millions of experiences, thoughts and memories that suddenly needed a spot somewhere in my brain and all the new things that were about to happen. After 1 week I even started thinking about when, where and for how long I could go traveling again. And for a second I doubted if I made the right choice. Maybe it was better to stay on an Island somewhere in Thailand and keep diving instead of taking the job opportunity of a lifetime?

After another sleepless night I decided to get up and go running. Even before the first commuters would get on the train to Brussels I would see the sun rise. The day after I put my race bike back in order and in good company I cycled dozens of kilometres through a beautiful Flemish landscape. That felt amazing! And there were a lot of other nice things on my schedule as well. For the first time in 5 years I would go to the biggest 10-day festival in Ghent again. It was the best opportunity to meet friends and it ended up with some unforgettable nights which turned into mornings. I found a second home at my brother’s place which was absolutely perfect. Dear brother, next time I will bring breakfast when I come back home in the morning 😉

I drove through the whole country (which is not THAT big) which made me feel like I was still traveling to see a friend or family. Eating mussels in Bruges, ice cream in Knokke or kayaking in the Ardennes. Drinking a cocktail in Antwerp, karting in Eeklo, shopping in Ghent, going to a festival in Dour or even a short stop in Mechelen (what the hell?). It has been some amazing unforgettable weeks and I only have my friends and family to thank for that. It felt very good to be back home, maybe even too good. My brother and mother also organized a great BBQ with most of my cousins, uncles and aunts present. A great day with lots of ice cream and cake while playing some ‘kubb’.

The last weekend in Belgium finished with hearing the fireworks of Tomorrowland in a distance and a bloody world conquering afternoon with a game of Risk with Tom the thinker, Hans the conqueror and Lander the brave warrior. But the game got won by… Bert the world traveller 😉 I carefully packed my suitcase full of happiness thanks to everybody that I met and I could take everything to Oslo. It was time again to say goodbye. But actually it is not goodbye at all. Oslo is only a 2-hour flight away…

One thought on “Terug thuis: dierbaar Belgie en wereldreisontwenningsverschijnselen / Back home: Beautiful Belgium and post-word travel symptoms

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *