Dag 28. In de late namiddag van de vorige hadden we South Georgia verlaten met een beetje hevig weer en een strakke wind tijdens de nacht. Deze keer dacht ik de anti-zeeziektepillen helemaal achterwege te laten maar omdat ik het toch niet wilde riskeren om zeeziek te worden heb ik er toch maar eentje genomen. We begonnen nu aan een compleet ander onderdeel van de reis wat betekende dat het leven aan boord en de groepsdynamiek ietwat zou gaan veranderen. Voor de meeste was het beste van deze reis, Antarctica en South Georgia, achter de rug. We hadden alleen nog Tristan da Cunha en vele dagen waar gezeild moest worden.
Paulien en ik kwamen in de gevreesde en onpopulaire ‘dog watch’ terecht wat betekende dat we van middernacht tot 4u en van 12u tot 16u op wacht moesten staan. Elke keer toen het wachtsysteem veranderde was er veel discussie tussen de medereizigers rond het wachtsysteem en dat alles wel eerlijk moest zijn (want stel je voor dat de ene iets meer zou moeten doen dan de andere). Maar zoals elke keer, na een dag of 2, sprak niemand er meer over en leerde iedereen er mee leven. Paulien en ik zagen er wel de voordelen van in van deze wacht en we hadden een fijne groep mensen die de wachten iets aangenamer maakten. Het moeilijkste aan onze wacht was om een evenwicht te zoeken tussen wanneer je zou eten en slapen. Sla je het ontbijt over in de ochtend om te slapen of slaap je 2 x 3,5 uur? Wij kozen voor de eerste optie en ik denk dat dat het moment was dat ik gewicht begon te verliezen. Slechts twee maaltijden per dag en vaak kregen we nog iets kleins te eten ‘s nachts. Vanaf nu had ik eigenlijk de hele dag alleen maar honger 🙂
Na enkele dagen kwamen we weer in ons zeil-ritme en was elke dag dezelfde; eten, slapen en zeilen. Om ons bezig te houden waren er nog steeds presentaties over alle mogelijke verschillende onderwerpen varierend van zeilen tot nucleair atoombommen in amerika tijdens de koude oorlog (geen grapje!). Ik was het meest geinteresseerd in het zeilen en probeerde daar zoveel mogelijk bij betrokken te raken. Dit was soms best moeilijk aangezien er heel vaak andere mensen waren die in de weg liepen of het allemaal al geleerd hadden en mij dan vaak de kans niet gaven. Ook het herhalende karakter van elke dag was soms een beetje een mentale uitdaging. Irritaties door andere mensen aan boord begonnen te groeien en we moesten leren daar mee om te gaan (want we konden moeilijk ergens naartoe zwemmen, het vaste land was enkele 1000 km verderop). Ook het dieet aan boord begon steeds zwaarder te wegen en ons bioritme was totaal anders dan vele andere mensen aan boord. Onze wacht werd niet voor niets de ‘hondenwacht’ genoemd. Maar er was 1 ding die onze wacht het helemaal de moeite waard maakte. Tijdens onze derde nachtwacht, toen ik op de uitkijk stond, spotte ik weer een groep dolfijnen die voor de boeg van het schip aan het zwemmen waren. Ze gaven wederom een hele heldere magische lichtgevende gloed af door het plankton in het water. Nogmaals een magisch spektakel!
Na 5 dagen zeilen begon onze dag iets anders dan normaal. Na minder dan 4u slaap na onze nachtwacht werden we wakker door rumoer van veel mensen. We kropen uit onze kajuit en gingen naar buiten. Daar zagen we plots een groep grienden of ‘pilot whales’ die vlak naast de Europa zwommen. Een uiterst fijne manier om je dag te beginnen. De kapitein vond het ook een mooie dag om nog maar eens enkele veiligheidsoefeningen te doen. Veiligheid boven alles, zou ik zeggen! En een goede manier om ons bezig te houden.
Tijdens de eerste week na South Georgia zeilden we zo recht als mogelijk in noordelijke richting vooraleer noord-oost richting Tristan da Cunha te gaan. We waren nu buiten de antarctische wateren en van de ene nacht op de andere steeg de watertemperatuur met ongeveer 5 graden. Ook de luchttemperatuur ging met flinke schreden de hoogte in naar aangename temperaturen wat weer enkele laagjes kleding overbodig maakte. Dit hielp vooral tijdens de nachtwacht die een stuk minder koud was. Buiten de antarctische wateren konden we ook het biologisch afval van de laatste weken overboord gooien. Een vuil klusje die niet zo populair is bij de professionele crew maar ze deden het toch met een glimlach. Er kon zelf flink wat gelach van af toen ik zei dat ik ook wel wilde meehelpen. Samen vuil zijn en stinken, het schept een band. Ik begon nu ook een stuk beter te worden in het zeilen en klom nu ook wel eens vaker de mast in (want dat vond ik nog steeds het leukste natuurlijk!). Het was aangenaam om de mensen die ik leuk vond beter te leren kennen en samen het betere teamwork te verrichten, een van de redenen waarom ik zeilen zo leuk vind.
Zeilen heeft alles te maken met de wind te volgen en afhankelijk te zijn van moeder natuur (nog een andere redenen waarom ik het zeilen zo apprecieer). Maar dit gezegde zijnde, de wind was teleurstellend flauw halverwege onze toch naar Tristan da Cunha wat er voor zorgde dat onze gemiddelde snelheid met de dag achteruit ging. De kapitein wilde voor Pasen aankomen op Tristan omdat op palmzondag alles dicht is op het eiland en er geen activiteiten mogelijk zijn. De eilandbewoners hebben blijkbaar ook eens een rustdag nodig van al dat niets doen… Om het allemaal nog wat dramatischer te maken, 3 dagen voor Tristan, zakte de winde helemaal weg waardoor we geen meter meer vooruit kwamen. In plaats van naar het noorden te zeilen dreven we recht naar het zuiden voor 24u lang.Tijdens onze nachtwacht kwam de wind terug en was er een hele dichte natte mist. Er moesten veel zeilen gezet worden en er moest heel wat op het dek gebeuren. Klimmen in de mast en aan veel touwtjes trekken in het midden van een natte nacht. Ik was de enige met een grote glimlach op mijn gezicht.
12 dagen na South Georgia kwamen we aan bij Tristan da Cunha. Na een lange tijd op open zee was ik verrast om plots een heel groen eiland voor mijn neus te zien toen ik wakker werd. Het was paasmaandag en we hadden de volledige dag aan lang alvorens richting Kaapstad te varen. Ik keek er naar uit om koekjes en chocolade te kopen, om de wereldberoemde kreeft te proberen en om de mensen te ontmoeten die ongelooflijk zot genoeg moeten zijn om op een eiland als dit te willen wonen. Duizenden kilometers van het vaste land en de beschaving…
Tijd om afscheid te nemen van South Georgia en het ruime water weer op te zoeken.
Time to say goodbye of South Georgia and head for open waters again.
Met volle zeilen en een flinke helling naar stuurboord. Soep eten was plots niet zo makkelijk meer…
With full sails and a strong healing to starboard side. Eating soup suddenly became a challenge…
De kapitein was soms iets te optimistisch en we hebben het royal-zeil meerdere keren aan flarden gezeild. Dus dat moest dan weer even aan elkaar genaaid worden…
The captain sometimes was a bit too optimistic and we ripped the royal sail several times. So the professional crew had to sow it back together…
Tijd voor een brandoefening / Time for a fire drill…
De meest interessante presentatie was zonder twijfel die over de nucleaire lange afstandsraketten van de V.S. tijdens de koude oorlog.
Without doubt the most interesting lecture; learning about the nuclear missile silo’s of the U.S. during the cold war.
En ‘s avonds speelden we UNO. /
And at night we played UNO, slovenian rules and sometimes even with the donkey!(all credit to Denis Skorjanec for learning us 😉
Grienden aka Pilot whales!
Zie je mij zitten daar hoog in de mast? / Can you see me up there in the mast? 🙂
Ik en Glenn aan een touw aan het trekken, een zeil aan het zetten. /
Me and Glenn pulling some rope, setting some sail.
Dolfijnen / Dolphins
Eitjes schilderen met Pasen. / Painting Easter eggs.
Day 28. We left South Georgia in the late afternoon of the previous day with a bit of rough weather and good winds during the night. This time I wanted to skip the anti-seasickness pills completely but thinking ‘better safe than sorry’ I took one anyway. We now started a completely different part of the voyage meaning life on board was about to change as well as the group dynamics on board. For most people, the best part of the trip, Antarctica and South Georgia, was now behind us and we only had Tristan da Cunha and many days of sailing ahead of us.
Paulien and I were now in the feared and unpopular so-called ‘dog watch’ which means we had to be on watch from midnight to 4 a.m. and 12h00-16h00. Every time the watch system changed, there was a lot of discussion and consternation about the watch system being fair and balanced for everybody. But like every time, after a day or two nobody mentioned it anymore and we all lived with it. Paulien and I saw the advantages of being in the dog watch and we had a nice group of people in our watch which all made it a bit more pleasant. The most difficult part for me was finding a balance in my rithm and when I should eat and sleep. Would you sleep through breakfast and skip a meal or would you sleep 2 x 3,5 hours? Paulien and I choose for the first option and I guess that is when I started losing weight. Now we only had two meals a day and although we often got a night snack, I was basically hungry all the time 🙂
Now we started to get into a sailing rhythm and every day was the same. We eat, we sleep, we sail, repeat. To keep us busy there were still lectures every day about very different subjects ranging from sailing lectures to lectures about american nuclear missile silo’s (#truestory). I was mostly interested in pulling some rope and tried to be involved with the sail handling as much as possible. Although I found it hard in the beginning because there were always other people in front of me or doing the sail handling before I had the chance. Also the repetitive sailing days were a bit of a mental challenge for me and Paulien as our irritation about other people on board started to grow and we had to learn how to handle that. We also struggled more and more with the diet on board and our different biorithms compared to other people in other watches. It was not called the dog watch for nothing. But there was this one thing which made the dog watch totally worth it. During our third night watch, when I was on look-out, I spotted hour-glass dolphins swimming again in front of the bow. And again they were giving this insane magic luminous trail caused by the plankton in the water.
After 5 days of sailing, one morning started off a little bit different. We got woken up by a lot of excitement and noise on board less than 4 hours after finishing our night watch. What was that all about? We got up on the main deck and noticed there was a group of pilot whales swimming right beside us! A pleasant and amazing spectacle, a good way to start your day. To break our daily rhythm, the captain decided to do an abandon ship and fire drill. Safety first, I would say! And a good way to keep us busy…
In the first week after South Georgia, we were heading as north as possible before heading north-east to Tristan da Cunha. We were now out of the antarctic convergence area and water temperature increased with 5 degrees celsius overnight. The temperature outside now suddenly changed and it was getting warmer by the day which made the night watches a lot more pleasant as we could drop a layer of clothing. Being outside of the convergence area allowed us to throw our biowaste of the previous weeks overboard. It is a dirty job which is not liked by the professional crew but they did it with a smile and we had a good laugh as I decided to join in on the dirty fun. Being smelly and dirty together, it creates a bond. I was also catching up with the sail handling, the knots and doing more and more climbing (which I of course liked the most!). It was nice to get to know the people I liked better and get into some good teamwork. One of the things why I now like sailing so much.
Sailing is all about following the winds and being dependent on mother nature (again another thing why I like sailing:). That being said however, winds were of a disappointing level and we were under the average speed to reach Tristan da Cunha in time if we wanted to arrive there before easter. Because on easter, everything is closed and there are no activities going on. I guess the tristanians also need a break of doing nothing sometimes… To make this all a bit worse, 3 days before arriving at Tristan, winds completely dropped. This means instead of going north, for about 24 hours, we drifted 21 miles south. Then during our night watch, the winds were picking up and there was a very wet dense fog. There was a lot of sail handling to be done, climbing and pulling rope, in the middle of a wet and miserable night. I was the only one with a big smile on my face…
12 days after South Georgia we arrived at Tristan da Cunha. After a long time at sea, I was surprised to see this wonderful green island with a mysterious volcanoe which was covered in clouds. It was easter monday and had one day on land before heading to Cape Town. I was looking forward to buy chocolate and cookies, try their famous crayfish and meet the people who are crazy enough to live on an island like this. Thousands of kilometres away from civilization…