Zeilen deel 3 / Sailing part 3 Tristan da Cunha => Cape Town

–Scroll down for English–

Na een onvergetelijke dag op Tristan da Cunha en na die heerlijke plons in het water lieten we dit bijzondere eiland achter ons. Nu waren we aan het laatste onderdeel van onze tocht met de Europa begonnen; 12 dagen ononderbroken zeilen naar Kaapstad, Zuid-Afrika. De wachten werden weer geroteerd maar toch besloten Paulien en ik om nog een keer de hondenwacht te nemen, dus weer van twaalf tot 4 op wacht. De kreeftenstaart vanop Tristan da Cunha moet me goed gedaan hebben want de eerste avond deed ik meteen een dubbele shift, dus van 20u-24u en 24u-4u. Alle zeilen moesten gezet worden dus dat betekende weer veel klimmen in de nacht en touwtjes trekken in het donker. Dit volledige plaatje werd verlicht door een maan en sterrenhemel zoals die alleen maar op de donkerste plekken ter aarde gezien kan worden. Ik kon mijn pret niet op…

We waren weer in een ander onderdeel van de reis aangekomen en dat was wederom te merken. De laatste spurt naar Kaapstad werd ingezet. De wind zat precies waar we die wilden hebben en we blaasden de eerste 3 dagen met volle snelheid in oostelijke richting. Mensen begonnen meer en meer hun laptops boven te halen om de ene na de andere foto te bewerken. Het weer was prachtig en het werd warmer en warmer. Sommigen gingen op het dek van het zonnetje genieten, anderen gingen nog snel een keer in de mast klimmen of foto’s maken van het schip indien ze dat nog niet gedaan hadden. Mensen beginnen uit te kijken naar Zuid-Afrika en iedereen begint over verdere reisplannen of hun terugreis naar huis te praten. Paulien en ik begonnen de eerste blogs te schrijven en na te denken wat we precies in Zuidelijk Afrika zouden gaan uitspoken.

Het leven aan boord ging anders gewoon verder. We kregen nog steeds presentaties over verschillende onderwerpen om onze kennis bij te scherpen, we hadden het nog steeds moeilijk met het dieet aan boord en er waren nog steeds mensen aan boord die we liever niet in onze buurt hadden. Toegegeven, nu het einde plots in zicht lijkt, ook al zien we nog steeds alleen maar water rondom ons, was het wel gemakkelijker om met onze irritaties om te gaan. De mensen waarvan we totnogtoe alleen maar wilden dat ze ondergescheten zouden worden door pinguins of verpletterd door zeeolifanten werden naarmate het afrikaanse continent dichterbij kwam een stuk minder vreselijk en soms zelfs een tikkeltje grappig en aangenaam.

Om ons nog verder bezig te houden had de bemanning de ‘olympische scheepsspelen’ georganiseerd. Een groepsgebeuren waarin de verschillende wachten, rood-wit-blauw, het tegen elkaar opnemen in verschillende disciplines. Dit varieerde van een wedstrijdje zeilknopen leggen tot een welke wacht maakt de lekkerste tosti aka croque monsieur. Dat laatste was een kolfje naar mijn hand en in deze discipline heb ik uiteraard mijn verantwoordelijkheid opgenomen. In mijn puberjaren hebben tostis aka croque-monsieurs mij quasi grootgebracht dus een loepzuivere overwinning was onvermijdelijk.

Na een week zeilen werd duidelijk dat onze tocht naar Kaapstad iets korter zou duren dan gedacht. Onverwachte gunstige winden zorgden ervoor dat we op dag 48 sinds het vertrek uit Argentinie land konden zien en aan het einde van de dag lagen we voor anker in de baai bij Kaapstad, enkele honderden meter voor de haven. Het was een hele bijzondere en opgetogen avond. Na 9 volle dagen zeilen kwam het schip weer tot rust en na bijna 2 maanden weg van de beschaving werd ik overdonderd toen ik Kaapstad zag liggen met bijhorend stadskabaal, havenlawaai en nog veel meer licht- en luchtvervuiling. De laatste dagen zijn heel snel (of te snel) gegaan. Het ene moment geniet je van een open eindeloze zee, het andere moment moet je afscheid nemen, je kajuit uitruimen en je rugzak weer opvullen. De dag nadien was het tijd om aan te meren. En plots is dit avontuur voorbij…

IMG_5698-7

Samen de zeilen zetten. / Setting the sails, a team effort.

IMG_5733-8

Howard geeft het goede voorbeeld. / Howard giving the good example.

IMG_5735-9

Joan, altijd met een glimlach. / Joan, always with a smile.

IMG_5738-10

Nooit een saaie dag met Len aan boord. / Never a boring day with Len on board.

IMG_5748-11

Ik en m’n klimmaatje, Bronwyn. / Me and my climbing buddy, Bronwyn.

IMG_6033-14

Volle kracht vooruit! / Full speed to Cape Town!

DSCN1127-1

Nog even in de mast zitten, van het uitzicht genieten. /

Enjoying the view from the mast one more time…

   IMG_5961-12

Alison en ik, vol vertrouwen tijdens de tosti aka croque-monsieur wedstrijd.

Alison and I, full of confidence during the toasti-competition.

IMG_5966-13

Ik presenteer het resultaat voor de jury. Zijn blik verraadt hoe verbluffend lekker dit is!

Me presenting the result to the judge. The look on his face says it all…

DSCN1140-2

Micke en Andy op de uitkijk. Dit is het resultaat als je na twee maanden terug bereik hebt…

Micke and Andy on the look-out. This is what happened when we came close to Cape Town and had coverage on our phone again…

   IMG_6133-15

Paulien geniet van de zonsondergang op de boegspriet van het schip.

Paulien enjoying the sunset from the bowsprit on the ship.

IMG_6147-16

Land in zicht! / Land ahead!

IMG_6175-17

Tijd om de Zuid-Afrikaanse vlag te heisen. / Time to put up the South-African flag.

IMG_6180-18

De loodsen komen aan boord om ons veilig de haven binnen te loodsen.

The pilots coming on board the Europa to pilot us safely into the harbor.

DSCN1157-4

Samen een laatste keer op de mast zitten. / Together on the mast, one last time.

DSCN1160-5

Cape Town baby!

DSCN1167-6

We hadden best veel bekijks toen we binnenkwamen. / We were quite a popular attraction when entering the harbor.

IMG_6189-19

Eindbestemming bereikt! / We reached our final destination…

DSCN1156-3

Een laatste formaliteit alvorens het schip te verlaten. De kapitein geeft onze paspoorten (vol nieuwe stempels) terug…

A last formality before disembarking the ship. Captain Erik gives our passports (full of new stamps) back…

After an unforgettable day on Tristan da Cunha and a lovely swim in the water we already left this remarkable island behind us. Now it was time for the last part of our trip with the Europa; sailing for 12 days to Cape Town, South-Africa. The watches rotated but me and Paulien decided to take the dog watch again, which means watch from twelve to four. The crayfish tail on Tristan da Cunha must have had something remarkable because I was so enthusiastic on the first night that I took a double shift, so from 20h-24h and from 24h-04h00. All sails had to be set so that meant a lot of sail handling had to be done. For me that means a lot of climbing and pulling rope. The scenery was complete with a moon and sky full of stars as you can only see them from the darkest places on the planet. I could not enjoy that night more than I did…

We were again in another part of this trip and this was again noticeable. The last stretch to Cape Town, the end of our sailing voyage. The wind was exactly where the captain wanted it and we were cruising in an easterly direction at full speed for the first 3 days. People started working on their laptops editing all their photos. The weather was great and it became warmer and warmer. Some went outside to enjoy the sun, others went up the mast for a last time or took pictures of the ship if they had not done it yet. People started looking forward to arrive in Cape Town and everybody started talking about their next travel plans or going home. Paulien and I started writing our first blogs and thinking about what we want to do in Southern Africa

Other than that, life on board just continued as before. We still had presentations about many different subjects to sharpen our knowledge, we still struggled with the diet and there were still people which we rather did not talk with. However, as the end came near, people of which I only wanted they would get covered in penguin-poo or crushed by some elephant seals seemed to get nicer, sometimes even funny.

To keep us busy, the crew organised the so-called ‘ship Olympics’, a group activity where the different watches, red, white and blue, would compete against each other in different disciplines. This would vary from tying knots to which watch can make the best cheese toast. This last one was obviously my cup of tea and I took full responsibility. As a teenager, I basically grew up on ham and cheese toast so an undisputable victory was inevitable.

After a week of sailing it was clear that we would arrive in Cape Town much faster than planned. Because of unexpected favourable winds, we could see the African continent on day 48 since we left from Argentina. We were at anchor in the harbour of Cape Town, a few hundred meters away from the port. It was an exciting and very pleasant evening. After 9 full days of sailing, the ship found its peace again and after almost 2 months of being disconnected from civilization, I was flabbergasted when I saw Cape Town by night, the noise of the city and the port, and even more the pollution of air and light. The last days went very fast (or too fast). One moment you are enjoying and endless open ocean, the other moment you are saying goodbye, emptying your cabin and filling up your backpack. The following day it was time to moor and set foot on a new continent. And suddenly, this adventure is over…

2 thoughts on “Zeilen deel 3 / Sailing part 3 Tristan da Cunha => Cape Town

  1. “De mensen waarvan we totnogtoe alleen maar wilden dat ze ondergescheten zouden worden door pinguins of verpletterd door zeeolifanten werden naarmate het afrikaanse continent dichterbij kwam een stuk minder vreselijk en soms zelfs een tikkeltje grappig en aangenaam.”

    Waar is die immer menslievende Bert gebleven?
    Wat heeft die reis met hem gedaan?!

    • Getekend voor het leven!! Maar dan alleen op een positieve manier.

      De immer menslievende Bert? Die is er nog steeds, mss wordt het publiek voor zijn menslievendheid iets beperkter:) Maar ik ben nooit een grote fan geweest van de mens 😉

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *