—Scroll down for English—
Het afscheid in Australië was niet makkelijk, maar gelukkig kunnen we afsluiten met fantastische herinneringen en krijgen we allebei de tijd om nog nieuwe dingen te beleven. We hadden de reis niet anders willen doen en zeker niet met iemand anders. En terwijl we herinneringen ophaalden aan de rand van het zwembad op onze laatste avond in Darwin, bedachten we dat het misschien toch tijd is om een aantal verhalen met jullie te delen die de blog in eerste instantie niet gehaald hebben, om verschillende redenen.
In centraal Amerika was het rustig met de vreemde verhalen, behalve een verhaal waarvan ik dacht dat het al op de blog was verschenen, maar na terugzoeken blijkt dat niet zo te zijn. In Corcovado (Costa Rica) maakten we een moeilijke wandeling van 20 km. Het is een route die niet veel mensen kiezen, maar tegelijk met ons begonnen nog 3 groepjes aan dezelfde wandeling; een stel op huwelijksreis, een groepje backpackers en een oudere man. Ieder groepje had zijn eigen gids en liep op zijn eigen tempo, maar onderweg kwamen we elkaar op pauzeplekken wel eens tegen. Na ongeveer een uurtje haalden we de oudere man met zijn gids in en mij viel op dat hij erg veel zweette. Toen wij pauzeerden haalden zij ons weer in en een stukje verder was het weer andersom. Toen zei ik nog tegen Bert dat die man er wel erg slecht uitzag en zijn kleren waren helemaal doorweekt van het zweet. In de namiddag kwamen we aan bij onze slaapplek en een aantal uur later kwam de gids van de oudere man de jungle uitgerend. Toen bedachten we ons pas dat zij 2 nog niet bij het kamp waren aangekomen… De gidsen pakten snel een brancard en renden terug het bos in. Helaas hoorden we enkele uren later wat er gebeurd was: de oude man had een hartaanval gekregen, waarop de gids hem had kunnen reanimeren. De gids was daarna hulp gaan halen, maar toen ze terugkwamen was de man alsnog overleden. Omdat er nu een dokter moest komen om de man dood te verklaren (dat moet bij toeristen in Costa Rica), moesten de gidsen de hele nacht de wacht houden in het bos. Ze mochten immers het lijk niet verslepen voor de dokter er was en er zitten wel roofdieren in de jungle… Terwijl we de dag daarop onze lunch zaten te eten werd er een lijkzak het bos uit gedragen. Een bizarre werkelijkheid zo midden in de jungle!
Van centraal Amerika vertrokken we met de Bark Europa en als we terug kijken op die reis was eigenlijk de hele trip hilarisch, hoewel het toentertijd als een soort marteling voelde. Bij boeking wisten we dat we onze kamer zouden delen, maar nooit hadden we kunnen denken dat het met zo´n bijzonder stel was als onze kamergenoten. Beide kamergenoten zijn de hele reis ´zeeziek´ geweest en hun bed bijna niet uitgekomen. Wat blijkbaar wel hielp tegen deze ingebeelde zeeziekte was de voorraad chocola die ze onder hun bed verstopt hadden. Regelmatig liepen we de kamer binnen terwijl ze net aan de Snickers zaten. Ook tijdens het dagelijkse dessert was de zeeziekte plots verdwenen als sneeuw voor de Antarctische zon. Hoogtepunt van ongemakkelijkheid was de mannelijke helft van het stel (een Fin, dat verklaart een deel…) die het geen probleem vond om in zijn opa-ballenknijpers rond te lopen en scheten te laten in onze hut van 3 m2. Privacy was onze kamergenoten vreemd en dat was niet altijd makkelijk….
Reizen op een zeiljacht klinkt vast heel romantisch, maar dat valt in praktijk soms ook tegen; een marine toilet is namelijk geen gewoon toilet…. We weten niet wat we fout deden; maar om de paar dagen was onze wc verstopt op onze trip langs de Europese kust. Bert was de aangewezen toiletman aan boord en moest met een flexibele stok proberen de inhoud van het chemisch toilet los te krijgen. 1 van ons stond dan achterop om te kijken of de inhoud de zee in dreef. Geen leuk klusje, maar we wilden wel allemaal zien wat eruit kwam! Het enige vertier als je dagen op open zee bent!
We hebben ook wat ongeluk gehad met dieren. Ik heb een kikker-fobie die iets verder gaat dan een normale angst. Ik wist dat Australië bekend staat om giftige spinnen en slangen, maar daar kan ik me niet druk om maken. Des te meer om de kikkers… Op een dag moest ik naar de wc in een bos. Normaal hebben die geen water om door te spoelen, maar deze wel. Ik ga naar de wc en terwijl ik doorspoel zie ik dat er van onder de bril een kikker mee spoelt! Die had daar dus de hele tijd gezeten, terwijl ik op de wc zat! Licht huilend gilde ik naar Bert, die dacht dat ik een dood iemand gevonden had in het wc-hok (vraag me niet waarom dat zijn eerste ingeving was). Het bleek ‘gelukkig’ maar om een kikker te gaan en Bert heeft gezorgd dat de kikker in ieder geval helemaal doorgespoeld werd. De held!
Maar we hadden nog meer pech met dieren in Australië; op een ochtend waren onze koekjes in de auto aangevreten door een muis. Tot zo ver geen probleem, we dachten dat de muis wel uit zichzelf zou vertrekken. Zoals elke avond keken we in de auto nog wat tv, toen er plotseling een muis tussen Bert zijn voeten kroop! We sprongen de auto uit en bedachten een plan. We haalden de auto leeg en ik maakte een val van een lege fles met een stukje kaas erin. Zodra de muis in de fles zou kruipen, konden we hem makkelijk vangen. Een fantastisch plan op papier, dat in de praktijk ook nog redelijk bleek te werken. Zodra de muis op de fles zat, kon Bert hem levend vangen! Een paar minuten later was de muis iets minder levend, maar hadden wij inmiddels nog 2 muizen gespot! De 2e muis overleefde ook niet lang, maar muis 3 hebben we niet meer gezien daarna. Hij heeft nog 1 keer aan ons eten gezeten, maar is daarna spoorloos verdwenen. Helaas hebben we wel nog een week lang onze val moeten zetten om er zeker van te zijn dat hij echt weg was!
In Geraldton vlogen we naar de prachtige Abrolhos eilanden. Om de fantastische dag af te sluiten gingen we nog even snel naar de supermarkt om iets lekker voor avondeten te halen en op het moment dat Bert de auto dicht gooit beseft hij het al: de sleutel zit er nog in en alle deuren zitten op slot…. Uit Noorwegen zijn we gewend dat de politie je dan helpt, dus Bert ging daar een bezoekje aan brengen. In Australië is de politie iets minder behulpzaam en verwees ons door naar de pechhulp. Die wilde ons wel helpen, voor het nette bedrag van 270 dollar… De lokale garage was ook zeer behulpzaam met als kostenplaatje 80 dollar. Wij hadden daar natuurlijk geen zin in, dus begaven we ons naar de kledingwinkel en kochten voor 5 dollar 5 ijzeren klerenhangers. Het raam stond nog een klein beetje open en met de verdraaide klerenhangers probeerden we alles; het raam naar beneden draaien, de deur van binnenuit open doen, het manuele slot opentrekken en inbreken zoals in dat er in films altijd heel makkelijk uit ziet. Geen van alleen lukte. De laatste poging was om vanuit het linker achterraam met een extra lange stok de sleutel uit het contact te krijgen. Bert zette zijn visvaardigheden in en het lukte! Voorzichtig kregen we de sleutel door het raam naar buiten en konden we met ruim een uur vertraging alsnog onze boodschappen doen.
In Geraldton hadden we een mooie camping gevonden, wat eigenlijk een park was. Er stond geen bordje dat je er niet mocht kamperen en dus zetten wij ons tentje op het prachtig mooie grasveldje. Precies om middernacht kwamen we erachter hoe dat grasveld zo mooi bleef; toen gingen de sproeiers namelijk aan! Het klonk als een stortbui op ons goedkope tentje en met gevaar voor eigen droogheid versleepten we ons tentje naar een stuk zonder sproeiers. Lesje geleerd wat betreft illegaal kamperen…
En dan sluit ik af met een verhaal waarvan ik dacht dat het niet zou kunnen gebeuren; dat niemand zo raar zou zijn… Een verhaal dat wij nu de “Rotorua-rukker” noemen en wat nog vaak ter sprake komt als we in hostels slapen. In Rotorua deelden we zoals al heel vaak onze slaapkamer met anderen, dat is vrij normaal in een hostel en de goedkoopste optie. Dit keer was het wij 2 en een jonge Duitser. Terwijl Bert al sliep vond onze Duitse vriend het nodig nog een ‘ontspannend filmpje’ te kijken voor het slapen gaan, met bijbehorende solo-activiteit. Dat ik nog een spelletje op de tablet aan het spelen was deerde niet… Mij wel en ik maakte Bert wakker om op de gang overleg te plegen. Toen we terug kwamen sliep de Duitser, vast een stuk beter dan ik die nacht…
Jullie begrijpen dat als dit onze grootste pechverhalen zijn, we eigenlijk geen pech hebben gehad op reis. Overal kwamen we vriendelijke mensen tegen en beleefden we de meest fantastische dingen. Daar willen we mee door gaan en over blijven bloggen, dus we hopen dat jullie ons blijven volgen!
—English version—
The goodbye in Australia was not easy, but we are happy we could end our trip together with so many fantastic memories! We could not have wished for a better trip and definitely not for a better travel partner. And while we were next to the swimming pool in Darwin, remembering all the good things of our trip, we thought it would be a nice time to share some of the stories that didn’t make it to the blog, for various reasons.
In central America we didn’t experience anything weird, except for a story I thought was published on our blog, but I can’t find it. In Corcovado (Costa Rica) we did a difficult hike of 20 km. It is a route that not a lot of people choose, but there were 3 other groups who started the same day as us; a couple on their honeymoon, a group backpackers and an older man. Each group had their own guide and walked at their own pace, but sometimes we met when 1 of the groups was having a break. After about an hour we passed the older man with his guide and I noticed how much he was sweating. When we had a rest, they passed us and later again the other way around. I even mentioned to Bert how bad the old man looked as his clothes were totally wet and sweaty. In the afternoon we arrived at our camp and a few hours later, the guide of the older man came running out of the jungle. That’s when we realized that the older man hadn’t arrived at the camp yet… The guides quickly took a stretcher and ran back into the jungle. A few hours later we heard what had happened: the old man had gotten a heart attack, but the guide managed to give cpr. The guide went to get help, but when they returned, the old man had died anyway. Now a doctor had to be flown in to declare the old man dead (it’s compulsory when a tourist dies in Costa Rica), so the guides had to stay with the body the whole night in the jungle. They were not allowed to move the body until the doctor was there and there are quite some animals in the forest… The next day, while we were having lunch, the bodybag was carried out of the jungle. A bizarre sight in the middle of the jungle!
Travelling on a sailing yacht sounds extremely romantic, but sometimes it’s not quite that nice; a marine toilet is not the same as a normal toilet… We don’t know what we did wrong, but every few days our toilet was clogged on our trip along the European coast. Bert was our dedicated toilet-man on board and had to try to loosen up the contents of the chemical toilet with a flexible stick. 1 of the girls would be out on the back to see if the contents were ending up in the sea. Quite nasty, but we all wanted to see what would come out! Our only entertainment out at open sea!
We also had some unlucky encounters with animals. I have a frog phobia that goes a bit further than a normal fear. I knew Australia was famous for its poisonous spiders and snakes, but I don’t really care about those. The frogs nevertheless… On 1 day I had to go to the toilet in a forest. Normally we had long drop toilets, but this one had a flush. I went to the toilet and while I flush, I see a frog flushing down from under the toilet seat. It had been there the whole time while I was on the toilet! Slightly crying I screamed at Bert, who thought I had found a dead person (don’t ask me why that was his first thought). Luckily it was ‘only’ a frog and Bert made sure it was flushed down all the way. The hero!
But we had more problems with animals in Australia; one morning we found that are cookies in the car were eaten by a mouse. No problem so far, we thought the mouse would just go away by itself. Like every evening we were watching some tv in the car, when there suddenly ran a mouse in between Berts feet! We jumped out of the car and came up with a plan. We emptied the whole car and I made a trap out of an old bottle and some cheese. When the mouse would go inside the bottle to get to the cheese, it would be easy to catch it. An amazing plan on paper, which turned out to work quite good in real life as well. The mouse sat on top of the bottle and Bert caught it alive! A few minutes later it was dead, but in the meantime, we spotted 1 more mice! The second one didn’t live very long either, but we didn’t manage to catch the 3rd one. He ate our food once more, but disappeared after that. Unfortunately we had to build our trap every evening for a week to make sure it was really gone.
In Geraldton we flew to the amazing Abrolhos Islands. To end our day in style we went to the supermarket to buy something nice for dinner and at the moment Bert closed his car door, he realized it was locked and the key was inside… From Norway we are used to the police helping you out when you have a problem like this, so Bert went to pay them a visit. The Australian police is clearly a bit less helpful and sent us to the Automobile Association. They wanted to help us for the nice amount of 270 dollar… The local garage was very friendly and they would do it for 80 dollar. That was still too much for our budget, so we went to the local store to buy 5 iron clothes hangers. The window was still a bit open, so we tried everything; open the window further, open the door handle from the inside, pop up the manual lock and just break in like in the movies. Nothing worked. The last chance we had was to simply fish the key out of the lock and then pull it all the way through the window. Bert used his best fishing skills and it worked! Slowly we pulled out the key and with more than an hour delay, we continued to the supermarket.
Also in Geraldton, we found a nice free campsite that was more like a park. There was no ‘no camping’ sign, so we pitched our tent on the really nice grass field. Exactly at midnight we found out how the grass could be so green; that’s when the sprinklers were turned on! It sounded like heavy rain on our cheap tent and we managed to move the tent without getting wet ourselves. Learned a lesson there about camping illegally…
I’m going to end with a story I thought would never be possible. I didn’t think someone would be so weird… We still talk about it when we are in sketchy hostels. In Rotorua we stayed in a dorm. That’s quite normal in hostels and it just means you share your bedroom. This time it was just Bert, me and a young German. While Bert was already sleeping, our German friend found it necessary to watch a ‘relaxing’ movie before going to sleep, while performing some ‘solo activity’. He didn’t care that I was still awake and playing a game on the tablet. I did care however, so I woke up Bert to go to the hallway and discuss what to do. When we returned, the German was sleeping and probably a lot better than I was that night…
You understand that if these are the worst things that happened to us, we can only say we have been extremely lucky on our trip! Everywhere we went we met lovely people and experienced the most amazing things. We keep doing that and we keep blogging, so we hope you will keep following us!
Superkomische verhalen!! Een aantal ervan had ik al als special edition op de mail ontvangen, maar een paar ook niet. Erg gelachen!
Je bent het koppel in het hostel in Granada vergeten waarvan de vrouw manlief een handje hielp met zijn rechtopstaande ochtendglorie toen deze nog lag te slapen. Hun kamer had een heel groot openstaand raam die op de binnenplaats uitkeek dus iedereen die langsliep kon er niet naast kijken…
Haha, je maakt nog eens wat mee op zo’ n reis. Ik hoop nog wel meer verhalenl te horen. Ik wacht af!!
Whahaha pau! Hoe kun je die nou vergeten 🙂
Keep the stories coming! We enjoy them all. What are your next plans?
“met gevaar voor eigen droogheid”
Zoals steeds, uitmuntend verwoord 🙂
Super grappig 🙂 behalve van die dode dan